Kort getest: BMW F 800 R

Geplaatst op 19/03/2015 door Jean Le Motard

M’n 650 GS moest een paar keer meer dan verwacht overnachten bij Peter Motor Works, dus kreeg ik een BMW F 800 R mee als vervanger. Nee, niet het nieuwe 2015-model, maar de vorige R die geïntroduceerd werd in 2009. Een rode met net geen 20.000 km op de teller.

De F 800 R is de kleinste naked van BMW. De parelleltwin van 798 cc levert 90 pk af en 86 Nm koppel bij 6000 toeren. Al vanaf de eerste meters valt op dat dit een speels beestje is. Niet zo speels als de Triumph Street Triple R, maar ook de BMW daagt je uit. De Triumph heeft het voordeel van z’n 3de cilinder, wat hem over het hele toerenbereik veel punch geeft. Niet dat het de BMW aan veel ontbreekt. Hij kan in alle toeren vlot weg, maar vooral met de toerennaald richting rood kan je ‘m flink op de staart trappen. Het lijkt wel of z’n adem niet op kan. Agressief, zoals de Ducati Monster 821, wordt deze BMW echter nooit. Op een onverwachte wheelie (zoals de Ducati) zal hij je niet trakteren, al voel je ‘m wel licht in de neus worden als je de gas snel opendraait. En in tweede doortrekken tot 120 is ook geen probleem.

Dat brede bereik in tweede is erg makkelijk tijdens het filefilteren. Schakelen? Niet nodig. Z’n geluid speelt dan ook in je voordeel. In lage toeren produceert de BMW F 800 R een mooie brom, vanaf 6000 toeren word je op gehuil getrakteerd. Niet zo verslavend als het geluid van de eerder genoemde Triumph, maar deze BMW doet z’n best. En als een (autorijdende) collega je vertelt dat hij je ’s morgens in de file heeft horen aankomen, dat klinkt toch als muziek in de oren?

Minder leuk is Lees verder →

Kort getest: BMW F 650 GS (twin)

Geplaatst op 18/12/2014 door Jean Le Motard

Mijn BMW F 650 GS mono moest binnen wegens versleten lagers in de achterveer en -as. Antwerp Moto Store sloot onlangs de deuren, dus ging ik om praktische redenen naar BMW Brussels Motorrad, en niet naar het kersvers geopende Meeusen Motoren Antwerpen. De Brusseleirs gaven me een BMW F 650 GS twin mee als vervangmotor. 300 km mee gereden, goed voor een kort testverslag.

De BMW F 650 GS twin volgde de mono op in 2008. Het kleinste enduromodel van BMW kreeg er niet alleen een cilinder bij, maar ook meer pk’s (van 50 naar 71) en meer cc’s (van 652 naar 798). Dat verschil is direct voelbaar: de 650 GS twin is een pak vinniger. Agressief kan je ‘m echter niet noemen, daarvoor rijdt hij te smeuïg. In eerste en vooraan in tweede reageert hij wel heel bokkig op bruusk gashendelgedraai.

Als je van een 650 mono op een 650 twin stapt, merk je onmiddellijk het hogere zadel op. Ik kan nog steeds met beide voeten plat op de grond, maar wie minder cm’s meet moet het mogelijk met minder comfort doen.

Je zit ook iets meer voorover, waardoor de twin sportiever aanvoelt, terwijl de mono meer relaxed rechtop rijdt.

Verdere pluspunten die ik noteerde t.o.v. de BMW F 650 GS mono, naast de pittigere motor:

– Handvatverwarming die duidelijk meer warmte afgeeft dan die op mijn mono. Een uurtje autostrade aan 5°C pijnigt de vingers evengoed maar is net te doen.
– De koplamp geeft een flinke lichtbundel. De switch van een gloeilamp op de mono naar een halogeenlamp op de twin is opmerkelijk. Wat moet dat met xenons geven?!
– De twin maakt geluid. Iets wat je van de mono moeilijk kan zeggen. Voor het ietwat nasale, knorrige geronk zal je niet direct vallen, maar beter dan de mono is het alleszins. En je kan je al eens laten horen als dat nodig is. In de file bijvoorbeeld.
– 6 versnellingen betekent meer comfort aan autostradesnelheden (de mono heeft 5 versnellingen). De 650 GS twin is heel vergevingsgezind als je een of meer versnellingen te hoog of te laag zit. En de versnellingsindicator op het digitale dashboard: superhandig.

Er zijn echter ook minpunten:

Lees verder →

Getest: Ducati Monster 821

Geplaatst op 28/10/2014 door Jean Le Motard

De Ducati Monster is een icoon. In 1993 brachten de Italianen de eerste Monster op de markt en sindsdien kwamen heel wat verschillende Monsters uit. De nieuwste in het rijtje is de Monster 821. Die nestelt zich tussen de 796 en de 1200, en kreeg de 821 cc motor van de Hypermotard ingelepeld.

Monsterlijke looks

De Monster is waarschijnlijk de naked bike met de meest instant likeable look, en dat al jàren. Ronde koplamp, typische buizenframe, compacte gestalte. De 821 sluit mooi aan bij deze typische Monster-kenmerken. Klinkt misschien niet spannend, maar wie een Monster koopt, wil gewoon de klassieke Monster-look.

De 821 heeft z’n dubbele uitlaat laag gemonteerd, ledlampjes in de koplamp (wat we ook bij de Ducati Scrambler zullen zien) en een volledig digitaal dashboard.

Ik kreeg een matzwarte 821, officieel de 821 Dark genaamd. Persoonlijk vind ik dat de minst mooie kleur. In het rood of wit komt zijn typische design er veel sprekender uit. Maar je betaalt er ook voor. De 821 Dark kost 10.220 euro, terwijl je voor een witte of rode 500 euro meer neertelt. Je krijgt er dan wel een zadelkapje bij, hoewel ik dat niet per se als een pluspunt zou zien.

Dat Ducati wel eens als duur wordt beschouwd, counterde Maarten van Ducati Zaltbommel met Lees verder →

Getest: Triumph Street Triple R

Geplaatst op 15/10/2014 door Jean Le Motard

De Bonneville had ik nog maar pas teruggebracht of Triumph schotelde me een Street Triple R voor. En dan hap je toe. Zeker als je een collega hebt die met een Street Triple rijdt en er niks dan lof over heeft. Daarom een testverslag aan de hand van quotes van collega Nicolas:

“Een driecilinder is het ultieme compromis.”

Kenmerkend voor de Triumph Street Triple is zijn driecilinder. Ik was curieus wat dat ging geven, de eerste keer op zo’n driepitter.

Een driepitter zegt een motorleek wellicht niks, maar je moet geen rekenwonder zijn om te weten dat je met een driecilinder tussen de 2 en de 4 cilinders zit. Je geniet van de voordelen van beide: het nerveuze van een tweecilinder, de power van een viercilinder. In de realiteit betekent dat koppel in overvloed, maakt niet uit in welk toerental je vertoeft.

675 cc lijkt niet enorm veel, maar je hebt wel drie van die 675-cilinders ter beschikking. En 106 pk voor 182 kg is ook niet mis. Het acceleratievermogen van de Street is dan ook verbluffend. Toerental of versnelling maakt niet uit, de Street gààt. Het lijkt alsof je niet optrekt per km/u maar met tientallen. Rustig op de autostrade rijden aan 100, een ruk aan het gas om een vrachtwagen in te halen en voor je het beseft zit je in snelheidsboetezone. Oppassen.

“Die van jou is knap, maar die van mij is knapper.”

Nicolas rijdt met het vorige model van de Street Triple, die met de ronde koplampen. Akkoord, de nieuwe vijfhoekige lampen zijn wat minder instant likeable. En de algemene look van de Street Triple, je moet ervan houden. Hij heeft, zeker met de nieuwe koplampen, wat van een Japanner. De echte naked streetfighterlook dus.

triumph-street-triple-r-voorkant

Toch went die look hoe meer je ‘m ziet. Tegen het einde van mijn testweek begon ik ‘m zelfs mooi te vinden. De verzorgde afwerking zal daar iets mee te maken, met bijvoorbeeld fijne details als metallic rode bouten of de mooie metaallak.

Ook andere features, zoals de spiegels (die prima achteruitzicht bieden) en de digitale display met uitgebreide info, zijn top.

Ik reed met de Street Triple R. Die verschilt op een aantal punten met de Street Triple, zoals aangepaste veerinstellingen, een hogere achterkant, vier i.p.v. twee Nissin zuigers op de voorrem en pinstripes op de velgen. Visueel oogt hij wat beter, motorisch is er echter geen verschil.

“Oh, en z’n geluid!”

Typisch Street Triple is zijn zoemende geluid. Daarbovenop komt een Lees verder →

Getest: Triumph Bonneville T100 Black

Geplaatst op 29/09/2014 door Jean Le Motard

De Triumph Bonneville gaat al eventjes mee. In 1959 rolde de eerste uit de Triumph Engineering fabriek in Meriden. Wie vandaag met een Bonnie rondrijdt heeft dus heel wat geschiedenis onder de poep. Niet dat een Bonneville van nu een overjaars geval is. Door de jaren heen vernieuwde Triumph dit historische model.

Tegenwoordig heb je de keuze uit de Bonneville (de “geüpdatete” versie) en de Bonneville T100 (de nostalgische uitvoering). Ik kreeg een weekje de T100 Black mee. Z’n naam verraadt het al, deze Bonnie is black.

triumph-bonneville-t100-black-veld

Regelrechte klassieker

Je moet geen motorkenner zijn om te zien dat de T100 een regelrechte klassieker is. Zijn looks mogen dan al jaren amper veranderd zijn, hij pakt nog steeds iedereen moeiteloos in. Meermaals tijdens mijn testweek goedkeurende knikjes mogen ontvangen onderweg, vleiende woordjes mogen horen van collega’s (zowel motards als niet-motards) en een spontane babbel gedaan met een camionchauffeur die op me afstapte aan een tankstation om te zeggen hoe mooi hij mijn motor vond.

triumph-bonneville-t100-black-tellers

De Triumph Bonneville T100 Black is net iets ruiger dan z’n andere T100-broertjes. Daar zit al dat zwart voor iets tussen. Velgen, motorblok, spiegels enzovoort: allemaal in het zwart. Verder is hij stijlvol afgewerkt met z’n peashooter-uitlaten, duidelijke tellerpartij en details als het buisje dat mooi over het voorspatbord loopt.

Minpunt is diezelfde afwerking die hier en daar wat cheap aandoet. Spatborden en pinkerpartijen zijn bijvoorbeeld van plastic en, hoewel andere motormerken zeker ook gebruik maken van plastic, bij een krasse knar als deze verwacht je gewoon metaal.

triumph-bonneville-t100-black-achterkant

Modern en nostalgisch

Rijdt zo’n ouwe rakker ook als een ouwe rakker? Lees verder →

Kort getest: BMW C evolution

Geplaatst op 21/09/2014 door Jean Le Motard

Dat ze bij BMW inspelen op de hedendaagse mobiliteitsnoden, dat mag duidelijk zijn. Vorig jaar werd de BMW i3 gelanceerd, een 100% elektrische stadswagen. Dit jaar brengen ze met de BMW C evolution een elektrische maxiscooter uit.

Wie al eens in een grote stad als Brussel komt, heeft waarschijnlijk gemerkt dat scooters en maxiscooters in zijn. Maxiscooters lijken vooral in trek bij woonwerkrijders die in of net buiten de stad wonen. Vlot door het verkeer, relaxed rijden en toch flink wat power tussen de benen. Slimme zet dus van BMW om net voor die doelgroep een groen alternatief te ontwikkelen.

Gisteren was ik in de BMW Brand Store in Brussel, om daar zelf de BMW C evolution aan de tand te voelen. Rit richting Vilvoorde en dan terug hartje Brussel in. Eerste keer op een scooter én eerste keer elektrisch, wat zou dat geven?

De looks

De C evolution ziet eruit zoals je van een maxiscooter verwacht, maar wel met een knipoog naar z’n elektrische karakter: led-lichten in de achteruitkijkspiegels en tussen de koplampen, de kleurcombinatie felgroen-wit. De looks van maxiscooters zullen me niet gauw warm maken, maar dat deze BMW proper is afgewerkt is het minste wat je kan zeggen.

Start your engines!

Sleutel omdraaien, op de startknop drukken en … niks. Absolute stilte. Op het digitale dashboard staat wel “ready”. Vreemde ervaring. Een kleine draai aan het gashendel en de C evolution zet zich in beweging. Geruisloos. Dit is wennen.

Ook wennen (tenminste, voor wie nooit met scooters heeft gereden) is dat je niet moet schakelen. De linkerhendel is een rem. Wat er voor zorgde dat ik na de eerste meters in de denkbeeldige eerste versnelling wou ontkoppelen om naar tweede te schakelen. Waardoor ik remde en direct stilstond.

Hoe rijdt dat?

Het went gelukkig allemaal heel snel. De BMW C evolution rijdt erg soepel en – typisch voor elektrisch aangedreven voertuigen – het volledige koppel (72 Nm in dit geval) staat vanaf de eerste centimeter voor je klaar. Van 0 naar 50 km/u schiet je in 2,7 seconden. Genoeg om iedereen achter je te laten aan de verkeerslichten. Optrekken heeft wat van een ritje in een rollercoaster. Gegarandeerd een brede smile op je smoel.

De C evolution voelt stabiel en erg wendbaar aan. Ook als het traag gaat, ondanks z’n gewicht van 265 kg (hallo batterijen!). Die batterijen zitten laag in het frame verstopt. Een laag zwaartepunt dus, wat bij het surplacen mooi meegenomen is en vertrouwen geeft tijdens het bochtenwerk.

Je merkt ook snel dat je met de C evolution kan rijden zonder te remmen. Wanneer je het gashendel loslaat, remt hij meer af dan een gewone motor- of bromfiets. De remenergie die vrijkomt wordt terug opgeslagen, dus remmen is energie winnen, en dus langer rijden. Vergelijk het met een dynamo die plots op je band wordt geplaatst en zo de batterij oplaadt.

Na een tijdje begin je anders te rijden dan met een gewone brom- of motorfiets. In plaats van te remmen begin je te spelen met het lossen van het gashendel. Nieuwe ervaring!

Je hebt de keuze uit 4 rijmodi, die elk een andere invloed hebben op de energierecuperatie bij het afremmen en het acceleratievermogen. In Sail rem je bijvoorbeeld niet af als je het gashendel lost, bij Dynamic net veel. Kies je voor Eco Pro dan voel je dat de acceleraties minder vinnig worden. In deze rijmodus is je maximumsnelheid ook beperkt tot 90 km/u, terwijl dat bij de andere rijmodi 120 is.

Sssssst!

Motorrijders genieten van de diepe grom die hun tweewieler produceert. Niets van dat bij de BMW C evolution, deze rakker zwijgt in alle talen. Maar je krijgt iets anders in ruil. Met open vizier laat je de geluiden van de omgeving binnen. Anders, maar ook leuk. Plots hoor je de stad.

Hoe ver raak ik ermee?

Met een volle batterij doe je in theorie 100 km. Rijd je alleen autostrade, dan ga je zover niet raken. Maar daar is deze BMW C evolution ook niet voor bedoeld. Na onze stadsrit merkte ik dat de tellers op mijn exemplaar aangaven dat ik nog 66 km kon rijden, terwijl de batterij 67 km eerder was opgeladen. Dan kom je al een eind boven de 100 km uit. Maar het hangt dus af van je parcours. Een lege batterij volladen kost 4 à 5 uur, wat gewoon via het stopcontact kan.

Wat moet dat kosten?

Een BMW C evolution kost 15.500 euro. En BMW zou BMW niet zijn zonder optielijst, hoewel die in dit geval erg kort is: comfortzadel (110 euro), verwarmde handgrepen (215 euro) en alarm (230 euro).

Een koopje is het dus niet. Langs de andere kant hoef je niet meer langs de pomp en tank je de batterij vol voor zo’n 2 à 3 euro. Ik doe met mijn 650 GS 300 km met een volle tank aan (tegenwoordig) zo’n 16 à 18 euro. Dat maakt elektriciteit tanken met de C evolution dus erg voordelig. Daarbij komt nog dat het onderhoud van een elektrische motor goedkoper is dan eentje met een benzinemotor.

Is het iets voor jou?

De BMW C evolution is niet voor iedereen. Ten eerste zul je een flink spaarvarkentje moeten slachten, maar je moet ook het type rijder zijn voor zo’n maxiscooter. Wie elke dag Gent – Brussel doet, blijft beter bij z’n benzinebuffel. Wie vooral lokaal rijdt, heeft aan deze groene jongen een erg plezant rijdende en bijzonder vinnige tweewieler.

Oh ja, ook goed om te weten: de C Evolution wordt wettelijk als een 125 cc motorfiets gezien. Denk dus aan rijbewijs en correcte outfit.

Pluspunten

Lees verder →

Getest: Harley-Davidson Iron 883

Geplaatst op 08/05/2014 door Jean Le Motard

Wie heeft in zijn kindertijd nooit met een paar speelkaarten zijn fiets omgetoverd tot een imaginaire motor? Dat luide geklepper, heerlijk. En je was jezelf al aan het brainwashen, want als er één motormerk is dat dat geluid benadert, is het toch wel Harley-Davidson zeker?

Fastforward naar maart van dit jaar. Of ik geen Harley wou testrijden voor een weekje. Mijn motorervaring is beperkt, op een Harley had ik zelfs nog nooit gezeten, dus … waarom niet?

Wie aan Harley denkt, denkt aan choppers, uit de kluiten gewassen tourers en uiteraard dat typische Harley-geluid dat je vanop een paar straten hoort aankomen.

Mijn testmotor is echter geen zware mastodont à la CVO Limited maar de lichtste jongen uit Milwaukee: de Iron 883 uit de Sportster-reeks. Al krijgt hij in augustus gezelschap van een nieuw pluimgewicht: de Street 750 komt dan het Harley-gamma aan de onderzijde verruimen.

Voorlopig is hij echter nog de instapper der Harleys, met een instapprijskaartje: 8.745 euro basisprijs. Scherp. Tel daarbij zijn smalle lijf en lage zit, en je bent goed bezig om Harley newbies te overtuigen eens een Hog te proberen, zonder dat je daarvoor direct een Fat Boy moet temmen.

Harley-Davidson Iron 883 20

Zithouding: het is een rebel

Al vanaf de eerste meters merk je het: de Iron 883 mag dan wel de lichtste Harley zijn, toch maakt hij de rebel in je wakker. Knieën tegen de tank en tenen op de voetsteunen, zoals de rijschool het je aanleert? Vergeet het. Niet met deze jongen.

De voetsteunen staan ver naar buiten, je tenen voelen zich er niet op hun gemak. Zet er echter het midden van je voet op, en je merkt direct dat dit is hoe het moet. Even je voet pivoteren op de steun en je tikt zo in een andere versnelling. Idem voor de achterrem aan de andere kant.

Knieën tegen de tank? Als je graag met X-benen op de motor zit. Op de Iron 883 zit je met de benen wijd uit elkaar. Punt.

Nadeel van die houding is logischerwijze minder controle en meer windvangst. Dat merk je zeker aan autostradesnelheden. Als de wind fout zit, voel je zelfs trillingen doorheen de hele motor gaan, iets wat ik bij mijn BMW F 650 GS nog nooit heb gemerkt.

Verder geeft het zadel je maar één keuze: zó zitten en niet anders. Tijdens korte ritten geen ramp, maar als je langer onderweg bent is het comfortabel voor rug en kont als je eens kan verschuiven. Dat mag je echter vergeten bij de Iron 883.

Harley-Davidson Iron 883 30

Bad boy met verleidelijke looks

Thuis mocht ik – of eerder de Iron 883 – rekenen op een bijzonder enthousiast onthaal van Inge. Hij had direct haar hart gestolen. “Zou je de BMW niet inruilen voor deze?”, mocht ik tijdens mijn testweek meermaals horen.

Lees verder →