Reistest: KTM 890 Adventure

Ondanks een voorliefde voor hoogpoters hier op de redactie, hadden we de KTM 890 Adventure nog niet getest. Daar moest dus wel verandering in komen nu KTM deze allroad voor 2023 een update gaf. Ik nam de 890 een week mee naar Trentino, meer bepaald naar de Dolomieten en de regio rond het Gardameer.


De nieuwigheden voor 2023 zijn op het eerste gezicht subtiel, al maken ze van de 890 wel een betere motorfiets. Het meest opvallende is de nieuwe voorkant: deze werd anders vormgegeven, met onder meer een raar gat in ‘t midden van het scherm, wat moet zorgen voor minder turbulentie. Door de nieuwe zijpanelen ziet de 890 er gestroomlijnder uit dan zijn voorganger en wordt de wind ook beter weggeleid van de rijder. Verder valt het 5” TFT dashboard op: moderne graphics vervangen de eerder sobere vormgeving van voorheen. De vering werd ook aangepakt en is nu makkelijker verstelbaar en het vernieuwde zadel werd comfortabeler.

Voor deze reis had KTM de 890 voorzien van koffers en de tanktas uit de Powerparts catalogus. De KTM-branded Touratech koffers zijn gigantisch groot (45 + 31 L) en het topdeksel opent zowel naar voor als naar achter met de contactsleutel. Het vergrendelmechanisme vergt de nodige kracht en enige oefening maar eenmaal ze hangen zitten de koffers echt muurvast. De tanktas zit ondanks zijn 16 liter inhoud en zijn hoge bouw nooit in de weg en het bevestigen met de Quick Lock ring gaat in seconden.


Mijn trip begon met twee dagen autostrade. Cruisecontrol op en kilometers malen. Vanaf het zuiden van Duitsland tot in het noorden van Italië werd ik urenlang getrakteerd op constante regen en fikse hoosbuien. Leuk is anders, wel perfect om de windbescherming en het comfort te testen.

Hoogste stand

Met het zadel in de laagste stand zat ik snel tegen de duozit aan. Ondanks de zithoogte van 860 mm zette ik het voor de rest van de trip op de hoogste stand. Hierdoor krijg je opvallend meer Lees verder

Reistest: Triumph Tiger 1200 GT Explorer


Het blijft knokken, daar in de categorie van de zware adventuremotoren. Niet om de eerste plaats, want aan de heerschappij van de Duitse Gelände/Straße lijkt weinig te doen. Wel om de plekken daaronder. Zowat elk merk mengt zich in de strijd, en wie niet hopeloos achterop wil raken, brengt best geregeld wat vernieuwing in z’n aanbod.

De Triumph Tiger 1200 is misschien wel de meest rechtstreekse concurrent van koning GS. Met het verdwijnen van de Yamaha Super Ténéré en de Honda Crosstourer is dat namelijk de enige resterende concullega met cardanaandrijving. De Moto Guzzi V85 TT doet het ook met een cardan, maar hoort met z’n 850 cc in het middensegment der adventures.


De zwaarste allroad uit de Triumph stal zag in 2012 het levenslicht als Triumph Tiger Explorer, kreeg in 2018 een grondige update en werd omgedoopt tot Tiger 1200, en reïncarneerde in 2022 voor een derde keer.

Het team uit Hinckley begon voor die herrijzenis met een schone lei en bouwde een volledig nieuw model. Als basis kozen ze de 1.160 cc driecilinder van de Speed Triple, waarvan de ontstekingsvolgorde en de kruktappen bijgesleuteld werden. Die aanpassingen moeten zorgen voor een sterker vermogen onderin, terwijl het vermogen in het middengebied en hogere toerentallen onaangetast blijft.

Ook het frame, de cardan en het design werden herbekeken, waarbij onder andere Lees verder

Test: Zero SR

Voor de volledigheid: ik testte de Zero SR 14,4+ ZF75-10 MY 2022.

Aan de elektrificatie in de autoindustrie valt niet meer te ontsnappen. Zo ruilde ik dit jaar mijn dieselslurpende firmawagen in voor een PHEV-exemplaar. Elektrische motoren zie je daarentegen zelden in het straatbeeld. Dat ze er aan staan te komen maakte de voorbije EICMA duidelijk. Enkele grote constructeurs presenteerden er hun toekomstvisie, en die is vaak elektrisch. Met de Zero SR kon ik testen hoe zo’n verbrandingsvrije motor rijdt.


Het in 2006 in Californië gestichte Zero is al jaren dé referentie binnen het elektrische segment. De SR die ik testte is van modeljaar 2022, uitgerust met de intussen gekende 14,4+ ZF75-10 krachtbron. Belangrijk detail: vanaf het 2023 model worden enkele belangrijke vernieuwingen doorgevoerd. Daarover later meer.

De lithiumionbatterij met een capaciteit van 14,4 kWh drijft een gepatenteerde Z-Force motor aan die goed is voor 166 Nm koppel en 75 pk. Het plusteken in de naam duidt erop dat het batterypack optioneel uitgebreid kan worden tot 17,3 kWh.


De batterij is waar het uiteindelijk allemaal om draait bij deze motorfiets. De hamvraag die iedereen me stelde: hoe ver kan je er mee rijden? Volgens Zero is dat tussen 124 km op de snelweg (aan 113 km/u) en 251 km in de stad. Die afstanden haalde ik nooit. Bij een rustige rijstijl waarbij de snelheid nooit hoger was dan 100 km/u was 160 km wel mogelijk.

Tweede meest gestelde vraag: hoe lang duurt het opladen? Wel, aan een normaal stopcontact zo’n 4,5 uur om volledig op te laden. Bij het basismodel is snelladen geen optie.

En vraag drie: wat kost dat opladen eigenlijk? Het verbruik interesseert me normaal gezien bij een motorfiets geen bal, maar het is geen onbelangrijke factor bij de overweging om een elektrische motor te kopen.

Volg even mee: Lees verder

Test: Harley-Davidson Street Bob


Zullen we beginnen met een bekentenis? Ik mag dan zelf wel altijd kiezen voor adventurebikes, moest het puur om de looks gaan, dan zou ik zonder twijfel voor iets anders gaan. Wat dan? Een bezoekje aan de Matchlight Motorcycle Show een paar jaar geleden gaf me een stevige por richting coole custom choppers.

Harley-Davidson komt bij dat soort bikes al snel in het vizier, alleen konden mijn vorige Harley tests me nooit over de streep trekken. Te weinig power, te snel met de voetsteuntjes aan de grond … kortom: te weinig rijplezier als je het niet enkel bij gezapig cruisen wil houden.


Enter de nieuwe Street Bob. Die kreeg voor modeljaar 2022 het nieuwe Milwaukee-Eight 114 blok ingelepeld, goed voor zomaar eventjes 1.868 cc, 155 Nm koppel bij 3250 toeren en 94 pk bij 5020 toeren. Daarmee is dit Lees verder

Reistest: Husqvarna Norden 901


Zelfs zonder thermometer in de buurt is het overduidelijk: het adventuresegment is en blijft hot. Niet zozeer omdat iedereen per se woestijnen moet doorploegen of van Noord- tot Zuidkaap wil rijden, maar gewoon omdat het zo’n comfortabele motoren zijn. En omdat ze er lekker stoer uitzien. En je tegelijk het gevoel geven dat je gewoon je biezen kan pakken en op avontuur vertrekken.


Logisch dus dat ook Husqvarna met een allroad op de proppen komt. Immers, ze hebben ervaring zat in motorcross en enduro, en bovendien hoeven ze – sinds ze onder één hoedje spelen met KTM – niet hard te smeken om wat onderdelen te lenen.


Resultaat: de Husqvarna Norden 901. Kijk naar het blok, het frame, de achterbrug, de tank, de knopjes … Is dit niet gewoon Lees verder

Test: Yamaha Tracer 9

Fans van triples die de voorbije jaren op zoek waren naar een middenklasse sporttourer, die hadden niet zo heel veel keuze. In 2007 kwam de Triumph Tiger 1050 Sport op de markt, en dat was eigenlijk je enige optie tot in 2015 twee nieuwe modellen op het toneel verschenen: de Yamaha MT-09 Tracer (in 2017 omgedoopt tot Tracer 900) en de MV Agusta Turismo Veloce. Dat lijstje van drie was echter van korte duur want in 2016 stopte de productie van de Tiger Sport.

In 2020 onthulde Yamaha de opvolger van de Tracer 900. Naast een welgekomen facelift en twee nullen minder op z’n identiteitskaart, werd de nieuwe Yamaha Tracer 9 ook onderhuids stevig onder handen genomen. Net op tijd, want in 2021 dook er plots een derde middenklasse triple sporttourer op in het lijstje: de Triumph Tiger 850 Sport.


Met beide concurrenten hebben we nog niet gereden, en eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat een ander model een stuk hoger op het verlanglijstje staat: na een zeer overtuigend weekje met de Triumph Trident 660 zijn we ten huize Jean Le Motard erg benieuwd naar diens sporttourbroertje de Tiger Sport 660.

Maar terug naar de orde van de dag: de Yamaha Tracer 9. Na onze test van z’n voorganger was ik – op wat detailkritiek na – helemaal mee met wat de Japanners me hadden voorgeschoteld. Alleen de looks, die waren twee jaar na z’n introductie eigenlijk al passé.


Gelukkig kan je met de nieuwe looks van de Tracer 9 wel weer buitenkomen. Hij oogt fris, scherp en sportief, en vertaalt daarmee perfect het karakter van de motor. De bombastische handkappen van de Tracer 900 werden ingeruild voor minder overdreven exemplaren, en de slanke LED-richtingaanwijzers geven extra verfijning. Enkel het achterlicht en de Lees verder

Test: KTM 1290 Super Adventure S

In 2018 maakte ik kennis met de KTM 1290 Super Adventure S en tijdens die testweek fladderden al snel een hele zwerm vlinders door m’n buik. In die mate zelfs dat de Super Adventure het dat jaar schopte tot de nummer 1 op mijn lijstje van favoriete testmotoren.

Erg benieuwd dus naar de nieuwe 1290 Super Adventure S die voor modeljaar 2021 een grondige opfrisbeurt kreeg. Al zou je met een ongeoefend oog waarschijnlijk weinig van die update merken.

Dé blikvanger is misschien wel de koplamp waarin nu de sensor huist voor de (standaard!) adaptieve cruisecontrol. Ook vrij makkelijk te spotten: de 23-liter-tank hangt nu als twee grote wangen langs beide zijden van het eveneens vernieuwde frame. Verder werd de LC8 V-twin stevig herzien waardoor het blok 1,6 kg afslankte, een Euro5-diploma op zak heeft en 160 pk/138 Nm uitspuwt. Het balhoofd verschoof 15 mm achterwaarts voor een scherper stuurgedrag, terwijl de achterbrug 15 mm werd verlengd voor meer stabiliteit en grip. En er is meer, maar dat bespreken we later.

Wanneer ik mijn been over het zadel zwier merk ik direct dat het verstelbare zadel (849 / 869 mm) lager en vooraan smaller is dan bij z’n voorganger. Tegelijk valt het stuur nu Lees verder