De Triumph Bonneville gaat al eventjes mee. In 1959 rolde de eerste uit de Triumph Engineering fabriek in Meriden. Wie vandaag met een Bonnie rondrijdt heeft dus heel wat geschiedenis onder de poep. Niet dat een Bonneville van nu een overjaars geval is. Door de jaren heen vernieuwde Triumph dit historische model.

Tegenwoordig heb je de keuze uit de Bonneville (de “geüpdatete” versie) en de Bonneville T100 (de nostalgische uitvoering). Ik kreeg een weekje de T100 Black mee. Z’n naam verraadt het al, deze Bonnie is black.

Regelrechte klassieker

Je moet geen motorkenner zijn om te zien dat de T100 een regelrechte klassieker is. Zijn looks mogen dan al jaren amper veranderd zijn, hij pakt nog steeds iedereen moeiteloos in. Meermaals tijdens mijn testweek goedkeurende knikjes mogen ontvangen onderweg, vleiende woordjes mogen horen van collega’s (zowel motards als niet-motards) en een spontane babbel gedaan met een camionchauffeur die op me afstapte aan een tankstation om te zeggen hoe mooi hij mijn motor vond.

De Triumph Bonneville T100 Black is net iets ruiger dan z’n andere T100-broertjes. Daar zit al dat zwart voor iets tussen. Velgen, motorblok, spiegels enzovoort: allemaal in het zwart. Verder is hij stijlvol afgewerkt met z’n peashooter-uitlaten, duidelijke tellerpartij en details als het buisje dat mooi over het voorspatbord loopt.

Minpunt is diezelfde afwerking die hier en daar wat cheap aandoet. Spatborden en pinkerpartijen zijn bijvoorbeeld van plastic en, hoewel andere motormerken zeker ook gebruik maken van plastic, bij een krasse knar als deze verwacht je gewoon metaal.

Modern en nostalgisch

Rijdt zo’n ouwe rakker ook als een ouwe rakker?

Verre van. De Bonneville van vandaag heeft een nostalgische look, maar het is een moderne machine. Op de baan merk je meteen dat dit geen stuk antiek is. Geen trillingen, proper afgeveerd, goede wegligging. Misschien voelt het stuur wat loom aan in de bochten, maar het is dan ook geen racemotor.

Je voelt je meteen thuis, alsof je ‘m al jaren kent. Je voeten staan automatisch op de juiste plaats, je zit direct lekker, alles zit waar je het verwacht. Behalve misschien het contact (aan de linker pinker).

En ook al is dit geen powerbeest, toch kan je met z’n 865 cc tweecilinder aardig uit de voeten. In eerste is deze Triumph erg vinnig en als je de juiste schakelmomenten weet te vinden, kan je best sportief met de Bonnie overweg. Soms moeten de 68 paardjes wel flink naar adem happen, tijdens autostradehernemingen bijvoorbeeld. En als je aan 120 per uur het gas volledig opendraait om de 140 te halen, voel je rillingen door z’n lijf gaan.

Heerlijke brom

Maar goed, Bonnie is geen atleet, Bonnie is hier om te genieten van fijne uitjes. Wat op het gemak rondtuffen, da’s wat hij het liefst doet. En je zal snel merken dat dat ook is wat jij het liefst met de Bonneville doet. Want onder de 2500 toeren produceert hij een heerlijke diepe brom. Nooit agressief, maar een vriendelijke brom die mensen eerder verwonderd doet omkijken dan met een blik van “Welke stukske Hell’s Angel komt daar weer met zoveel kabaal af?!” Net vanwege dat geluid maak je soms gekke keuzes, zoals tegen 50 km/u in vierde rijden.

In de file komt die diepe sound prima van pas om duffe automobilisten even wakker te brommen. Bij traag verkeer voelt hij trouwens heel stabiel en wendbaar aan. Eens uit de file, vanaf 3000 toeren, wordt de brom eerder een volle zoem. Net wat minder mooi.

Cut the crap, zegt Bonnie

Dat de T100 Black een nostalgicus is merk je aan de afwezigheid van moderne snufjes. Een elektrische starter is er, maar een garantie voor foutloos starten is dat niet. Alsof hij niet van elektrische schokken houdt, en – for old times’ sake – liever aan de gang getrapt wordt. Maar uiteindelijk start hij altijd probleemloos bij een tweede poging. Handig hulpmiddel daarbij is een schakelaar links onder het zadel (die wat van een choque wegheeft), waarmee je het stationaire toerental kan verhogen. Komt goed van pas als Bonnie zich bij het ontwaken verslikt in het lage toerental.

De Bonneville doet het ook ABS-loos, iets wat net te ver weg in mijn achterhoofd zat. Lichtjes verschoten toen ik werd getrakteerd op een gierende achterband bij een stevig remmanoeuvre. Niet dat je de ABS erg mist. Remmen doet hij prima, al had de voorrem wat harder mogen bijten. Hoewel je na een paar dagen ook dat gewoon bent. De combinatie met de Metzeler Lasertec banden werkt goed en geeft goeie grip tijdens het remmen. De achterrem kan je wel vrij makkelijk provoceren, wat compleet logisch is. En het is me gelukt om het voorwiel te doen slippen, maar dan moet je het echt uitlokken.

Let’s go for a ride

De Bonnie biedt een mooie rechte zithouding en dankzij het lange zadel heb je uitgebreide schuifelopties bij een zere kont of rug. De benen zitten wel flink geplooid, dus wie lange benen heeft gaat daar mogelijk over zeuren.

Lange ritten met de Bonneville? Er zullen altijd motards zijn die met om het even welke motor roadtrips van duizenden kilometers maken. Alleen zul je op een Bonneville meer op je tanden moeten bijten dan bij een of andere touringmotor. Hij biedt geen windprotectie (een optioneel ruitje kan enige soelaas brengen), en bagage neem je best ook niet teveel mee. Mijn testexemplaar was uitgerust met twee erg mooie lederen tassen (549 euro voor het duo inclusief bevestigingssysteem). Daarin kan je 32 liter in totaal kwijt, goed voor een weekendje weg dus. De tassen onbewaakt achterlaten is dan weer niet zo’n goed idee, want je kan ze simpelweg losklikken en meenemen.

Langs de andere kant krijg je z’n klassieke looks in ruil. Die zullen je bij een stop in een buitenlands dorpje ongetwijfeld meer waarderende blikken bezorgen dan je kameraad die met een ordinaire BMW RT rondtuft. ’t Is maar wat je wil, comfort of stijl.

Samengevat: de Triumph Bonneville T100 Black is ideaal voor wie in de eerste plaats een good looking motor wil. Hij oogt niet alleen goed, hij rijdt ook goed, hoewel hij op vlak van prestaties geen potten breekt. Maar niet getreurd, met z’n nostalgische looks heeft hij alles in huis om zelfs de hipstercrowd te verleiden, en aan ritjes van en naar de nieuwste pop-up bar zal je veel plezier beleven. Z’n prijs stamt helaas niet uit de vorige eeuw: de T100 Black kost 9.690 euro.

Pluspunten

+ Klassieke look die ook op goedkeurende knikjes van niet-motards mag rekenen
+ Sound bij lage toeren
+ Wendbaarheid bij trage snelheden

Minpunten

– Hij verslikt zich makkelijk bij het starten
– De benen zitten erg geplooid, op lange ritten gaat dat tegensteken

Technische gegevens

Motor en transmissie

Type: Air-cooled, DOHC, parallel-twin, 360º firing interval
Inhoud: 865cc
Boring: 90mm
Slag: 68mm
Systeem: Multipoint sequential electronic fuel injection with SAI
Uitlaat: Stainless steel headers, twin chromed silencers
Eindaandrijving: X ring chain
Koppeling: Wet, multi-plate
Versnellingsbak: 5-speed
Carterinhoud: 4,5 l

Frame, rijwielgedeelte en display

Frame: Tubular steel cradle
Swingarm: Twin-sided, tubular steel
Voorwiel: 36-spoke 19 x 2.5in
Achterwiel: 40-spoke 17 x 3.5in
Voorband: 100/90-19
Achterband: 130/80 R17
Voorvering: Kayaba 41mm forks, 120mm travel
Achterwielophanging: Kayaba chromed spring twin shocks with adjustable preload, 106mm rear wheel travel
Voorrem: Single 310mm disc, Nissin 2-piston floating caliper
Achterrem: Single 255mm disc, Nissin 2-piston floating caliper
Instrumentendisplay en -functie: analoge snelheidsmeter en toerenteller, uur, 2x dagtrip, kilometerstand

Afmetingen en inhouden

Lengte: 2230 mm
Breedte stuur: 740 mm
Hoogte zonder spiegels: 1100 mm
Zadelhoogte 775 mm
Wielbasis: 1500 mm
Vorksprong: 28º
Naloop: 110 mm
Tankinhoud: 16 l
Gewicht rijklaar: 230 kg
Gewicht droog: 214 kg

Prestaties

Max. vermogen: 68 pk @ 7500 toeren
Max. koppel: 68 Nm @ 5800 toeren

Brandstofverbruik

Stad: 4,61 l/100km
90 km/u: 3,45 l/100 km
120 km/u: 4,20 l/100 km

Meer foto’s? Hierzo.