Test: Yamaha Tracer 7

Geplaatst op 27/04/2021 door Jean Le Motard

Ruik je dat ook? Zo’n zweem van wierook? Jup, je neus heeft dat goed geraden: je bent een testverslag aan het lezen waarin de alom geprezen CP2-twin van Yamaha een rol speelt. Deze keer ingelepeld tussen de wielen van een sporttoermodel: de Tracer 7. Maar die lofgeur, is dat voor de hele motor of enkel het blok? Let’s find out.

Als je iets hebt dat goed is, moet je het niet veranderen. Dat zeggen ze wel ‘s. Tot iemand commandeert: “Euro5-normen meneer, actie ondernemen, nu”. Dus moest Yamaha sleutelen aan haar tweecilindermotor (geboortejaar: 2014): onder meer het luchtinlaatkanaal, het injectiesysteem en de uitlaat werden aangepast. Yamaha beweert dat hierdoor het vermogen meer linear wordt afgegeven, maar het is tegelijk ook iets minder geworden: de Tracer 7 laat 73,5 pk optekenen, terwijl zijn voorganger (die als Tracer 700 door het leven ging) 74,8 pk op zijn paspoort had prijken. Newtonmeters werden niet ingeleverd: 68 stuks.

Het bleef niet bij enkel een motorische update. De nieuwe snuit van de Tracer 7, daar kan je niet naast kijken. Oogt een pak moderner, sportiever, ja zelfs agressiever dan de vorige generatie, die nu plots saai en erg gedateerd lijkt. De plaatsing van de twee koplampen, de boos fronsende lichtstrips, de strakke kuiplijnen: puik designwerk.

De nogal plompe richtingaanwijzers van het vorige model werden vervangen door slankere exemplaren, maar verder hebben Lees verder →

Test: Yamaha Ténéré 700

Geplaatst op 29/07/2020 door Jean Le Motard

2016 was het. De eerste foto’s van de Yamaha T7 Concept druppelden binnen. Kwijlen. Emmers vol, want het wachten duurde lang: in 2019 zag de Yamaha Ténéré 700 eindelijk het licht maar vooraleer ik mijn been over z’n zadel kon zwieren was het half 2020. Genoeg gekwijld, zullen we een stukje gaan rijden?

Voor we de sleutel omdraaien, even kijken welke wagyu we in de kuip hebben. Een middenklasse allroad. Da’s een druk bemand segment met usual suspects en buitenbeentjes. Als je begint te tellen kom je al snel aan een stuk of tien concurrenten. BMW F 850 GS, Triumph Tiger 900, KTM 790 Adventure, Suzuki V-Strom 650, Moto Guzzi V85 TT, Ducati Multistrada 950, Kawasaki Versys 650, Benelli TRK 502, Royal Enfield Himalayan, Honda CB500X … Zowat elk merk heeft er tegenwoordig eentje in huis. Heeft Yamaha iets te bieden dat de rest niet heeft?

Met z’n looks en uitrusting maakt de Ténéré 700 direct duidelijk welk kamp hij kiest. Offroad? Yes please. Daarmee keert hij de eerder baangerichte allroads de rug toe en maakt hij zijn groepje concurrenten een pak kleiner.

De hoge, ranke bouw, de rally-geïnspireerde snuit, de lange veerweg (210 mm voor, 200 mm achter), de geblokte Pirelli’s, de aluminium bodemplaat: lekker stoere uitstraling. Ook z’n zadel past bij de adventure-uitstraling: enduro-look en 875 mm hoog, maar Lees verder →

Test: Husqvarna Vitpilen 701

Geplaatst op 04/09/2018 door Jan F

Drie jaar geleden presenteerde Husqvarna het prototype van de Vitpilen 701 op EICMA. Het was lang wachten op de productieversie. Op het Brusselse Auto & Moto Salon begin dit jaar was het liefde op het eerste gezicht. En nu kon ik eindelijk testen of deze Husky net zo goed rijdt als hij eruitziet.

Over smaak valt niet te twisten, maar toch, de Vitpilen is een beauty. Hij wijkt qua design erg weinig af van het conceptmodel en dat is vaak een goed teken.

“Simple. Progressive.” Dat is het motto van Husqvarna voor de Vitpilen lijn (waarvan naast de 701 ook de 401 deel uitmaakt). Het ontwerp is er in ieder geval naar: progressief en uniek in motorland. Let op de vreemde vorm van de tank. Of op “the split”, de gele lijn die de motor als het ware in twee snijdt. De ledlampen, zowel voor- als achteraan, zijn designpareltjes en logo’s sieren her en der de motor zonder storend te zijn.

Jammer dat ze er zo’n GS-achtige nummerplaathouder op gezet hebben. En hoe cool zou hij geweest zijn met de open luchtfilterkast van het concept?

Na het rondje kwijlen is het tijd om te gaan rijden. Daar is geen uitleg voor nodig want op de kleine, ronde teller staan welgeteld drie knoppen. Hiermee kan je het menu instellen en de ABS en tractiecontrole uitzetten. Simpel. Ook de kroonplaat past volledig in het concept: strak vormgegeven, zonder dat er iets in de weg zit, met het contact er rechtstreeks in verwerkt.

Wanneer je opstapt valt het op dat de Vitpilen hoog zit. Een punt om rekening mee te houden. De zithoogte is met 830 mm al behoorlijk, het zadel is ook nog eens Lees verder →

Test: Husqvarna 701 Enduro

Geplaatst op 28/06/2017 door Jean Le Motard

Tijdens de Ardennen Challenge stak Chris ons de ogen uit met z’n Husqvarna 701 Enduro. Wij zwetend en zwoegend op onze zware allroads, terwijl meneer met de vingers in de neus volgde. De Morvan Allroadtrip van Stefenduro leek me dan ook een mooie gelegenheid om te ervaren of die Husky echt zo’n makkelijke machine is.

De naam Husqvarna zegt de gemiddelde baanmotard misschien niet veel. Motorcross(liefhebb)ers weten wel beter. Het Zweedse merk heeft een rijke enduro- en motorcrossgeschiedenis. In de jaren 60 en 70 rijfde het de ene na de andere wereldtitel binnen. Eind jaren 80 kwam het motormerk in moeilijkheden. Na omzwervingen bij Cagiva, MV Agusta en BMW vond het in 2007 onderdak bij Stefan Pierer. Jawel, de Oostenrijker die ook bij KTM heel wat in de pap heeft te brokken.

Logisch dus dat er merkbaar KTM-bloed door de Husqvarna-aderen stroomt tegenwoordig. Met 74 pk en 71 Nm bij 6.750 toeren verbleekt de 701 Enduro dan wel naast pakweg een KTM 1190 Adventure of een BMW R 1200 GS, maar je hoeft er in de eerste meters maar even de zweep op te leggen en direct duikt dat ietwat zotte KTM-karakter op. In tweede het gas vol opendraaien? Gegarandeerd het voorwiel in de lucht. Een flink pak energieker dan verwacht dus. De ruwe loop onderin, die ik ook ervaarde bij de KTM 1050 Adventure en 1290 Super Duke GT, getuigen eveneens van KTM-afkomst.

Door de kruisbestuiving tussen de twee merken zou je misschien denken dat de Husqvarna 701 Enduro gewoon een vermomde KTM 690 Enduro is. Laat je niet misleiden. Het motorblok is nieuw en komt van de KTM 690 Duke, en ook op andere vlakken kreeg de Husky een upgrade ten opzichte van de KTM 690 Enduro. De WP-vering is bijvoorbeeld beter en langer. 275 mm veerweg zorgt ervoor dat offroad heel wat oneffenheden weggefilterd kunnen worden. Ook een strook asfalt die bijna voor offroad kan doorgaan verteert deze Husqvarna opvallend makkelijk. De standaardsetting zat voor mij al goed. Mocht je toch andere wensen hebben, dan kan je zowel voor als achter de vering instellen.

Stukje autostrade? 120 haal je vlot en meer zit er ook in, maar dan wordt het een gevecht tegen de wind. De stabiliteit zit tegen die snelheid nog helemaal snor. Links en rechts hoorde ik klachten over het zadel dat te hard zou zijn. Ja, het is hard. Te hard? Ik heb al baanmotoren met onaangenamere zadels getest. Een zitsessie van anderhalf uur op de 701 vond ik alleszins geen marteling. Wel een marteling: na een paar dagen offroad het zadel proberen schoonkrijgen. Haast een onmogelijke taak, vooral het witte en gele deel.

Wil je een heel eind van huis – ik zeg maar wat: in Midden-Frankrijk – gaan offroaden, dan kan je in principe met de 701 ernaartoe rijden. Let wel: weinig comfort en nul windbescherming. Je hebt dus een flinke dosis karakter nodig als je autostradekilometers gaat vreten, maar het kan wel.

Meer fun valt uiteraard op binnenwegen te vinden. Deze Husky is niet de meest spontane bochtenvreter en heeft wat aanmoediging nodig om in de bocht te vallen, waardoor je geneigd bent ‘m agressiever te behandelen. Erg vindt hij dat niet. Kan hij meer de hooligan uithangen. Snedig uitaccelereren, volgende bocht aanvallen, zo lust hij het graag.

Offroad dan, want daarvoor koop je deze fiets uiteindelijk. Laat me beginnen met Lees verder →

Een dag motorinitiatie: wat hebben we geleerd?

Geplaatst op 04/03/2013 door Jean Le Motard

Afgelopen weekend een dagje motorinitiatie gedaan met Clubmot. Mijn eerste keer op een motor. Afspraak om 9 uur voor een leerrijke dag. Een zwarte Yamaha YBR125 staat voor me klaar.

Na een korte introductie over motorkledij, de technische aspecten van een motor en de juiste zitpositie was het tijd om te leren vertrekken. Lichtjes gas geven, koppeling langzaam lossen … en stilvallen. Dat vertrekken heb je niet na twee pogingen onder de knie.

Daarna, het spel met koppeling, gas en achterrem: zo traag mogelijk proberen rijden, zonder stil of om te vallen.

Op naar het bochtenwerk. Kijkrichting aanleren, neiging tot omvallen in trage, scherpe bochten compenseren met de koppeling, oefeningen met pionnetjes, u-bochten draaien.

Dan het remmen. Aanloopje nemen en plots in de remmen vliegen, progressief liefst. Aan den lijve het verschil tussen voor- en achterrem ondervinden.

Tot slot nog erop wijzen hoe je je als motorrijder zichtbaar maakt op de weg en je plaats opeist op de baan.

En dan, tijd voor het echte werk: achter de BMW van de instructeur aan, het verkeer in, door drukke dorpskernen, over verlaten straten en stoffige wegeltjes. Op een rustig stuk bochtentechniek oefenen, bergop leren vertrekken met behulp van de achterrem, en – de verrassing van de dag – het tegensturen ontdekken.

Na een klein anderhalfuurtje on the road zit de dag erop, de klok wijst intussen al 5 uur aan. Maar de smaak naar meer is er, duidelijk.

Waar ik ‘s morgens nog zat te twijfelen of motorrijden wel iets voor mij is, heeft deze dag voor veel opheldering gezorgd. Moet ik wel met een 125 cc beginnen?

Tijdens de babbels tussenin en achteraf wordt mij afgeraden dat te doen. Direct voor een A-rijbewijs gaan.

Een 125 cc zou leuk zijn om mee te beginnen, maar ik zou ‘m ook snel beu worden en bovendien zou het verre van de ideale motor zijn om woon-werkverkeer over de autostrade te doen. En net dat zou ik waarschijnlijk wel willen doen.

Gevraagd naar een goeie beginnersmotor, met mijn gebruik in het achterhoofd, werd me een Suzuki V-strom of een Honda Transalp aanbevolen. 600 à 700 cc, gemakkelijk te manoeveren en blijft (volgens de mannen met ervaring) een plezier om mee rijden. Tegelijk voldoende bescherming tegen de elementen, en een aangename rechte zitpositie om wat afstanden te doen.

Op een dag tijd veel wijzer geworden. Met dank aan Brecht van Clubmot!