Een motorvakantie plannen? Geen evidentie dezer dagen. In juni moesten we onze Alpentrip al verbouwen tot een Tournée Belgique, en toen kwam september dichter. Ik had een weekje vrijgehouden om te toeren, maar waarnaartoe?

De kleurencodecarrousel gooide mijn plannen voor die week een paar keer om. Het eerste idee was om de Alpentrip een herkansing te geven, maar het groen in Frankrijk zwaaide al snel au revoir. Volgend plan: Dolomieten. Ik was al begonnen routes voor die trip uit te stippelen toen ook daar het groen arrivederci riep.

Duitsland zag er nog goed uit, maar Deutsche routes klaarstomen? Vind ik minder evident door het gebrek aan streetview. Dus, ging ik daarop zitten ploeteren om even later het groen ook daar te zien verwateren? Weinig zin in.

Change of plans dan maar. Niks zelf routes en verblijf regelen, maar een pakketreisje doen. Ergens waar het groen is een motorhotel inclusief gps-tracks boeken, op het allerlaatste moment.

Zelfs dat bleek geen eitje. Vijf dagen Harzgebergte waar ik op hoopte: door de neus geboord toen corona er een paar dagen voor mijn week congé het groen wegveegde. En dus werden het vijf dagen Moezel. Niets dan groen daar. Of toch toen ik er was.

Dag 1: Heen

Horizon Motorreizen voorziet een aanrijroute die vlak bij Aken start. Da’s voor mij een half uurtje rijden. De route telt 267 km en verlaat even na Aken al de autostrade. Toch een paar kilometertjes om volle gas te knallen met de Triumph Tiger 900 (het testverslag daarvan lees je hier).

Ik steek de Eifel door om zo aan de Moezel te belanden, en hoewel dit “maar een route is om op de bestemming te raken”, amuseer ik me al direct. Ruime variatie aan bochten: sloom slingerend, scherp en puntig, snelle smijters, het is er allemaal.

Het landschap wisselt van bosrijk tot glooiende weides en velden zo ver het oog kan reiken. Tel daarbij best wat klimmen en dalen, en je mag gerust zeggen dat “eventjes naar de Moezel rijden” de vervelendste opdracht nog niet is.

In Müden parkeer ik de motor op de binnenplaats van het hotel, ik installeer me op het zonovergoten terras en drink een Bitburger met zicht op de Moezel. Mooie start. En morgen vliegen we er écht in.

Dag 2: De Hunsrückroute

Voor de rijdagen ter plaatse voorziet Horizon telkens twee routes, een korte en lange. Vandaag 282 km en 373 km. Ik ga voor de langste, maar je kan onderweg nog makkelijk wisselen. De lange breit namelijk op twee plaatsen een flinke lus aan de korte route.

Het onderwerp van vandaag: de Hunsrück, een middelgebergte dat geklemd zit tussen de Moezel en de Rijn. Hoogste punt: 818 meter.

Onmiddellijk na vertrek krijg ik de eerste haarspelden op mijn bord, kronkelend omhoog, een stuk terug de Eifel in. Het eerste anderhalf uur herken ik hier en daar een plaats waar ik gisteren ook al door kwam. Maar wie maalt erom? Zalig rijden hier.

Daarna buig ik af naar het zuiden en steek ik de Moezel over. Hier zitten we op Hunsrückterrein. De wegen wisselen zich zoals gisteren af: vlotte sjeesbanen en krap keerwerk zorgen voor een mooie variatie. Ook het decor doet dat: bossen, bergflanken vol wijnranken en geregeld immense, glooiende weides. Voordeel daarvan: uitstekend overzicht op je bocht, die je perfect kan inschatten.

De route mixt mooi grotere banen met kleinere wegen. Soms even dat alleen-op-de-wereld-gevoel. Stoppen voor een foto. Muisstil. Geen ander verkeer in de vijf minuten die ik er sta. Heerlijk.

Ik kruis geregeld kleine stadjes en pittoreske dorpjes. Ideaal voor wie graag een terrasje doet of even te voet op verkenning wil gaan. Hoeft voor mij niet, maar zo krijg je wel een beetje couleur locale mee.

Ik zou alle dorpjes en de tofste wegen kunnen opsommen, maar ik ga het kort houden: eerste dag Moezel was geweldig. Bochtenparadijs!

Dag 3: De Rijnroute

Ook vandaag ga ik voor de lange route: 323 km. En er staan niet enkel Moezelflanken op het programma, we gaan ook de Rijn over.

Opwarmen doe ik met wat haarspeldjes om via Cochem naar Senhals te rijden, waar ik de Moezel oversteek. Daarna gaat het via Kastellaun naar de oevers van de Rijn. Onderweg dezelfde typische afwisseling aan Hunsrückwegen zoals gisteren. Mij hoor je niet klagen.

In Niederheimbach neem ik het veerpont naar de andere kant van de Rijn. Opvallend dat aan deze zijde de wegen toch wel anders zijn. Minder kleine kronkels, minder hoogteverschillen. Niet dat het allemaal rechte banen zijn: het aantal snelle knalbochten ligt hier duidelijk hoger. Meer bos ook (dus minder overzicht op je bocht).

Onder meer via Bad Schwälmbach, een lus richting Montabaur en het pittoreske Horbach beland ik in Boppard waar het veerpont net aanmeert. Terug de Rijn over.

Aan de andere oever gaat het via een paar opvallend smalle baantjes naar de finish. Het was weer de moeite vandaag!

Dag 4: De Noordroute

Blijf je aan de noordelijke zijde van de Moezel, dan zit je in het Eifelgebergte. En dat was het plan voor vandaag. 321 km (als je de lange route kiest).

Ik doe Adenau en Altenburg aan, twee plaatsen die het bezoeken waard lijken, maar ik ben hier in de eerste plaats voor het asfalt, dus dooooeeeeeeeiiiii! Dan krult de route omhoog via Freisheim om daarna via Schönau en Daun terug naar de Moezel af te zakken. Die steek ik nog even over om als afsluiter van de dag de L200 en de L202 te doen.

Dag 4 vond ik het minst van de drie dagroutes. Af en toe had ik het gevoel dat ik verbindingsstukken afmaalde, een paar kilometer verplichte kost tussen het ene toffe bochtenstuk en het andere. Alhoewel je het in het juiste perspectief moet zien: de twee vorige dagen waren ronduit geweldig. En deze scoort dan wat minder. Maar wees gerust, je krijgt heus een flinke portie aan allerhande bochten voorgeschoteld.

Dag 5: Terug

Ook voor de terugrit is er een route. Wat korter dan de heenrit: 212 km. Binnendoor tot aan Aken en dan de autostrade op tot vlak over de Nederlandse grens, van waar je op eigen houtje verder moet.

De rit rijgt redelijk wat stukken aan mekaar die ik gisteren al deed, maar dan in omgekeerde richting. Via Cochem, langs de Nurbürgring naar Adenau en Schönau. En hoe gek ook, vandaag bevalt dit stuk Eifel me beter dan gisteren. Geen idee waarom want zo erg wijkt de route nu ook weer niet af.

Na Schönau volgen de grotere verbindingswegen om uiteindelijk in Aken de autostrade te nemen. Een half uur later sta ik thuis. Dat was het dan alweer.

Conclusie

“Hier moet ik nog ‘s terugkomen.” Dat heb ik tijdens deze paar dagen Moezel meermaals gedacht. Niet ver van huis, en toch helemaal anders. Heel veel geweldige stuurbanen én veel variatie.

Ik deed de heenrit op zondag, en die dag was merkbaar drukker dan de andere vier dagen. Dus als je kan: kom hier in de week rijden. Vaak ben je dan alleen op de baan.

Wie Duitsland zegt, zegt wegenwerken. Elke dag – buiten de heenrit – kreeg ik minstens twee wegblokkades voor de kiezen. Telkens een alternatieve route moeten improviseren, wat niet altijd evident bleek als de blokkade net de enige verbindingsweg verspert.

De organisatie van Horizon was dik in orde. Zeer lastminute geboekt, maar dat was geen probleem. De routes waren goed tot uitmuntend. Persoonlijk had ik misschien liever op dag 4 de Hunsrückroute in omgekeerde richting gereden in plaats van de voorziene Noordroute. Je krijgt alle routes in gpx-formaat én de nodige reisinformatie met onder meer een beschrijving van de routes en plaatsen die de moeite zijn om te bezichtigen of bezoeken. Het hotel was niet bepaald fancy stuff maar zeker goed genoeg, en de motor kon veilig op de binnenplaats overnachten.

Hopelijk tot snel, Moezel!