De langste Jean Le Motard test ooit bracht me van het Zwarte Woud via de Dolomieten naar de Franse Alpen. Daarna werden de Gorges du Verdon gerond en de Pyreneeën zigzaggend doorkruist. Alles samen legde ik in 17 rijdagen 7042 km af.

Dat deed ik op de meest gehypete motor van 2019: de KTM 790 Adventure. Het werd een verhaal van haat en liefde, van afstoten en aantrekken. Een verhaal ook van extase en van hoge toppen scheren. En uiteindelijk een verhaal van spijt. Spijt dat ik afscheid moest nemen van deze polariserende motor.

Eerste indruk

Het begint niet goed, mijn relatie met deze KTM. Ik had er reikhalzend naar uitgekeken om deze nieuwe Oostenrijker in levenden lijve te zien, maar tijdens onze eerste ontmoeting op het Autosalon van Brussel stelt hij me teleur: ik vind hem niet mooi en met zijn uitstulpende tank ziet hij er raar uit. Is dit de motor die de adventureklasse op zijn kop gaat zetten?

Bagage

De bedoeling van mijn reis is om zo vaak mogelijk op campings te overnachten en geregeld zelf te koken. Er moet dus redelijk wat bagage mee.

KTM had de 790 geleverd met kunststoffen koffers. Die zien er best gelikt uit en laten zich makkelijk monteren op de mooi geïntegreerde kofferhouders. Maar ze openen langs opzij en hebben een erg rare vorm binnenin zodat je moeilijk hun volledige inhoud van respectievelijk 35 liter links en 27 liter rechts kan benutten.

Aluminium koffers die langs boven opengaan hebben dan wel een apart rek nodig, ze zijn veel handiger in gebruik en je kan het rek gebruiken om van alles aan vast te sjorren. Wil je dingen vastsjorren aan de passagiershandgrepen van de 790, dan heb je pech. Ze zijn open langs één kant waardoor een rekker of strap er zo weer af schuift. Buiten dat euvel zijn ze uitstekend vormgegeven en van een aangenaam antislipmateriaal gemaakt. Perfect voor je duo of om zelf met de hand de motor te manoeuvreren.

Na wat puzzelwerk belanden drie roltassen met kampeermateriaal bovenop de duozit en worden de koffers gevuld met de lichtere dingen.

Tweede indruk

Mijn tweede indruk krijg ik tijdens de 400 km autostrade waarmee de reis begint. Samen met Jean rijd ik vanuit Luxemburg naar het Zwarte Woud. Motormaat Tony sluit daar bij ons aan voor vier dagen rondtoeren.

Die lap autostrade zorgt ervoor dat mijn tweede indruk niet veel beter is dan mijn eerste. Door de overmatige trillingen, het beenharde zadel en de turbulenties rond mijn hoofd arriveer ik in het Zwarte Woud met tintelende vingers, een slapende balzak en suizende oren. Moet ik hier nog 7000 kilometer op afleggen?

Looks

Is deze rare KTM nu mooi of niet? Het is tijdens onze eerste avond in het Zwarte Woud hét gespreksonderwerp. Het gespleten licht is duidelijk niet ieders meug. Zelf vind ik het wel iets hebben, het geeft de KTM een agressief front.

De tank, met zijn twee uitstekende bulten, ziet er raar uit. We weten niet goed wat we ervan moeten denken. Zijn het hangtieten? Man-boobs? Uniek is het zeker, met niets anders te vergelijken in motorland. Het plastiek van de panelen is dik, mat en weinig elegant. De gegoten, open swingarm vinden we dan weer wel mooi.

Wanneer we onderuitgezakt in onze Helinox stoeltjes de KTM vergelijken met de hoge, ranke en elegante Honda Africa Twin Adventure Sports die ernaast staat, is ons voorlopige besluit dat de 790 opgestuikt lijkt, alsof hij tegen een muur botste. Mooi vindt niemand hem.

Wispelturig

De eerste ochtend zijn we amper vertrokken wanneer ik teken doe om aan de kant te gaan. Ik moet dringend tanken: de display toont dat ik nog amper 10 km kan rijden. WTF … Hoe kan dat?! Ik ben er zeker van dat ik gisterenavond, volgens diezelfde display, nog 90 km kon.

Na enkele kilometers peentjes zweten stijgt de actieradius weer, maar hij komt niet boven de 30 km, laat staan dat hij de 90 van gisteren haalt. Blijkbaar moet de sensor ergens in het rechtse tankdeel zitten waardoor de 790 een fout benzineniveau aangeeft nadat hij op de zijpikkel heeft gestaan. Gedurende heel de reis blinken de benzinemeter en actieradius uit in onbetrouwbaarheid en wispelturigheid.

Bij het tanken blijkt dat de 790 een zuinige jongen is. Gemiddeld verbruikt hij een puike 4,4 l gedurende de gehele test. Daardoor haal ik meer dan 400 km uit elke tankbeurt, op één uitzondering na: de allerlaatste dag maal ik 900 km af in 8 uur, voornamelijk op de autostrade.

Overtuigd

Het wordt dringend tijd dat de KTM me overtuigt van zijn capaciteiten want tot nu toe is dat niet gelukt. Daarvoor zijn we gelukkig op de juiste plaats. Op de bochtige wegen van het Zwarte Woud, met zijn bijwijlen abominabel slechte asfalt, voelt de 790 Adventure zich helemaal thuis.

Hij laat zich vanuit de ontspannen zithouding – met de benen in een ideale hoek, de rug recht en de handen op het brede stuur – ontzettend makkelijk een bocht insturen. Ondanks het grote voorwiel van 21 inch heeft hij verrassend weinig input nodig. De gekozen lijn wordt strak aangehouden en correcties worden zonder protesteren toegestaan. De WP vering filtert elke oneffenheid vakkundig weg en zorgt ervoor dat de 790 blijft sporen alsof hij op rails rijdt.

De LC8c tweecilinder levert net als alle andere adventuremotoren in deze klasse 95 pk. Het is het koppel van 88 Nm, de manier waarop de paarden vrijkomen en vooral het gewicht van amper 189 kilo’s droog aan de haak die het verschil maken bij de 790. Hij hangt gretig aan het gas, heeft overal koppel te over en maakt erg graag toeren. Wat een heerlijk blok is dit! Daarbij stoot hij een aanvaardbare, agressieve soundtrack uit de optionele Akra. Met de standaard quickshifter schakel je zowel up als down ontzettend vlot door de zesbak. Zalig rijden zo.

Ondanks twee balansassen trilt de motor zeer hard, vooral bij 5000 à 6000 toeren. Laat dat nu net het gebied zijn waarin je altijd zit als je cruiset. Rij je 90 km/u in vierde versnelling of 120 km/u in vijfde of zesde versnelling, dan trilt de 790 de vullingen uit je tanden.

Het zijn jammer genoeg geen trillingen die de motor extra karakter geven, wel trillingen die je handen doen tintelen en je zitvlak gevoelloos maken. Dat zitvlak krijgt het sowieso zwaar te verduren op het standaard zadel. Het biedt heel veel gevoel met de motor maar is te hard om comfortabel te zijn.

Regen

Na 4 dagen Zwarte Woud keert Jean terug naar huis en trotseren Tony en ik zes uur de gietende regen om door te steken naar de Dolomieten. Mijn benen blijven lang droog en worden goed uit de wind gezet. Ook schouders en romp worden goed beschermd, ondanks het klein uitziende schermpje. Opvallend: de spiegels blijven ook in hevige regen perfect droog en bieden zo steeds goed zicht. Top!

Op de kletsnatte en vaak gladde bergpassen bewijzen de standaard hellingshoekgevoelige tractiecontrole en bochten-ABS hun waarde: oplichtende lampjes duiden af en toe aan dat de elektronica haar werk doet, maar ik voel helemaal niets van de subtiele tussenkomsten.

De instellingen van alle elektronische hulpmiddelen zijn af te lezen op het mooie TFT-scherm. Bedienen doe je via knoppen op de linker stuurhelft. De menustructuren zijn intuïtief opgebouwd waardoor ik al snel zonder naar het display te kijken bepaalde dingen kan instellen.

KTM biedt My Ride aan op de 790 Adventure. Hiermee kan je via een verbonden smartphone oproepen ontvangen of muziek beluisteren. Ik installeerde vooraf de My Ride verbindings-app op mijn telefoon en verbinden met de motor was peanuts. Aangezien ik geen geluidssysteem in mijn helm heb, heb ik geen idee of het werkt. Tot ik plots een telefoonnummer op mijn dashboard zie verschijnen: het werkt dus wel degelijk. Via de optionele en betalende navigatie-app kan je zelfs navigatie-instructies op het TFT-scherm tevoorschijn toveren. Dit probeerde ik niet uit.

Slim

Onderweg naar de Dolomieten begint er iets te rammelen aan de KTM. Het blijkt de ketting te zijn die te los hangt. Niet meer dan logisch na de reeds afgelegde kilometers. Snel even aanspannen. We zijn gelukkig met twee want een middenbok is niet voorzien.

Ik demonteer het zadel op zoek naar de toolkit, en zie enkel de luchtinlaat en -filter, die slim onder het zadel zitten. Zo is het filter makkelijk te vervangen. Maar ik zie geen gereedschap. Na een hulplijn gebeld te hebben blijkt het gereedschap achter een van de zijpanelen verscholen te zitten. Dat paneel kan, net als bijna alle andere, gedemonteerd worden zonder gereedschap.

Nu we het toch over de panelen hebben: ze zijn allemaal van een robuuste, enduro-achtige kunststof gemaakt. Bovendien zijn de oranje panelen met de zwarte en witte graphics volledig in kleur gegoten zodat krassen niet opvallen. Ook de stickers op de achterste panelen zijn erg stevig.

De gereedschapsset is net zoals bij andere KTM’s uitgebreid. Alleen zijn de steeksleutels, die nodig zijn om de kettingspanners los te zetten, van ondermaatse kwaliteit: ze schuiven zonder pardon van de moer, zonder ze ook maar een millimeter losser te draaien. Tony heeft zoals altijd een halve koffer gereedschap bij en enkele minuten later is de ketting weer aangespannen.

Stabiel

Tijdens drie dagen passen pikken in de Dolomieten bewijst de 790 Adventure dat hij een echte rijdersmotor is. Hoe meer bochten, hoe hoger de snelheid en hoe vaker de ondergrond hem uitdaagt, hoe liever hij het heeft.

Het is ook heel makkelijk om bochten te rijden met deze KTM. In tegenstelling tot andere hoogpoters met een 21 inch voorwiel (zoals de Tiger 800 XCa, de 850 GS en al zeker de Ténéré 700) valt de KTM amper in de bocht. Hij kantelt mooi constant en voorspelbaar tot de gewenste hellingshoek en blijft die strak aanhouden.

Trage haarspeldbochten verteert hij met een ongeziene stabiliteit. Niet alleen door de perfecte gasdosering maar zeker ook door het lage zwaartepunt. Daarvoor dienen die rare uitstulpingen van de tank dus: ze houden het zwaartepunt laag waardoor de stabiliteit toeneemt.

Na de Dolomieten rij ik alleen verder. Vanaf nu zal ik ook geen twee keer meer op dezelfde plaats slapen en dus moeten de Alpen en Pyreneeën met alle bagage op de motor doorkruist worden. Dat gaat moeiteloos zodat ik geen enkele keer de behoefte heb om de vering aan te passen. Gelukkig maar, want met uitzondering van de veervoorspanning achter kan dat op deze “gewone” 790 Adventure niet (het kenplaatje spreekt overigens van “790 Adventure S”). Voor volledig instelbaar spul moet je bij de 790 Adventure R zijn.

Ondanks het extra gewicht van de bagage blijven ook de remmen prima hun werk doen en duikt de motor naar hoogpoter-normen erg weinig bij hard remmen. Opnieuw twee dingen die hij beter doet dan de hogergenoemde rest van het pak.

Turbulent

We flaneren langs de mondaine oevers van het Gardameer en rijden in de majestueuze Alpen over de hoogste geasfalteerde weg van Europa. Wanneer ik koers zet richting Pyreneeën schotelt mijn route me opnieuw autostrade voor. Na enkele kilometers ben ik de turbulenties beu en ik besluit dat het tijd is om uit te zoeken hoe je het scherm hoger zet.

Hiervoor heb je jammer genoeg gereedschap nodig, maar door die keuze bespaart KTM wel kilo’s op het verstelsysteem. Ik vervloek mezelf dat ik dit geen 4000 km eerder deed want de turbulenties zijn nu wel aanvaardbaar. Hoe rapper ik rij, hoe beter de lucht over mijn helm wordt geleid. Ik weet dus wat gedaan.

Offroad

Samen met de leegte van de authentieke Pyreneeën komt het einde van deze trip in zicht. Op de voorlaatste dag staat het enige stukje offroad van mijn reis op het programma.

Bepakt met al mijn bagage en uitgerust met kunststof koffers wil ik absoluut niet vallen. Ik begin aarzelend aan het stuk onverhard. Technisch totaal niet moeilijk maar de Dunlop Trailsmart banden zijn niet gemaakt voor offroadwerk.

Al snel geeft de 790 me zo veel vertrouwen dat ik steeds meer gas geef. De gasdosering is werkelijk perfect in offroadmodus: kalm en beheerst de eerste meters, maar als je wilt ontbindt hij nog steeds zijn duivels waarbij het achterwiel gecontroleerd spint.

Het stuur staat wat te laag om comfortabel rechtstaand te rijden, en hoewel het in zes verschillende standen kan versteld worden doe ik voor dat kleine stukje offroad die moeite niet. Hierdoor sta ik voorovergebogen in aanvalshouding. Mijn neus komt daarbij vervaarlijk dicht bij het scherm dat nog steeds in de hoogste stand staat.

De 790 doet me vergeten waarom ik al anderhalf jaar door een hernia gedoemd ben me te beperken tot het rijden op asfalt. Ik verklaar hem bijna de eeuwige liefde. En ik weet weer waarom offroad rijden op een dikke adventuremotor zo leuk is.

Besluit

Na een moeilijke start werd mijn relatie met deze eigenzinnige, oranje bruut uit Oostenrijk er alleen maar beter op. Ik begin hem naar het einde toe zelfs bijna mooi te vinden. Niet omwille van z’n esthetiek maar omdat ik de schoonheid in de slimme ontwerpkeuzes zie. Over deze motor is heel erg hard nagedacht. Behalve dan over de onhandige, naar voren opende benzinedop.

Bovendien doet hij iets dat een andere adventuremotorfiets tot nu toe niet kon: hij biedt alle voordelen van een adventure met grote wielen, maar hij rijdt niet als een adventure met grote wielen. Hij rijdt beter, geeft meer feedback, remt krachtiger, duikt minder. Door zijn lage gewicht, lage zwaartepunt en lage zadelhoogte laat hij zich ook makkelijker hanteren op een kleine ruimte.

Hoewel de KTM 790 Adventure wel degelijk mijn hart gewonnen heeft, blijf ik er een haat-liefdeverhouding mee hebben. Van de onbetrouwbare benzinemeter word ik horendol. De trillingen zijn voor mij onaanvaardbaar en het zadel is veel te hard. Zolang de rit afwisselend is, vormt dit geen probleem en is het allicht de beste middenklasse allroad die te koop is. Maar ik zou opzien tegen lange, eentonige ritten.

Nu heeft KTM daar zelf oplossingen voor. De trillingen kan je niet doen verdwijnen, maar je kan wel cruise control nemen waardoor je rechterhand af en toe kan rusten. In de Powerparts cataloog staat ook het dikkere en comfortabelere zadel van het R model dat past op de 790 Adventure. Turbulenties zijn heel persoonlijk en hangen deels af van de helm die je draagt, maar je zou het kleinere scherm kunnen monteren zodat de wind niet pal op je helm waait.

Het was met spijt in mijn hart dat ik de 790 terug moest afstaan. In het naar huis rijden miste ik zijn punch, zijn eigenzinnigheid, zijn grillen en zijn grollen. Misschien wordt het tijd om van tweewielig lief te veranderen. Te kiezen voor een oranje lief. Eentje met cruise control en een zacht zadel. En met man-boobs.

Pluspunten

+ Heerlijk blok
+ Ontzettend stabiel in alle omstandigheden
+ Perfect werkende elektronica en quickshifter (up/down)

Minpunten

– Storende trillingen rond 5000 toeren per minuut
– Hard zadel
– Turbulenties

Technische specificaties

Motor

Displacement: 799 cm³
Power: 70 kW / 95 pk
Torque: 88 Nm
Design: 2-cylinder, 4-stroke, parallel twin
Bore: 88 mm
Stroke: 65.7 mm
Starter: Electric starter
Lubrication: Forced oil lubrication with 2 oil pumps
Transmission: 6-speed
Cooling: Liquid cooled
Clutch PASC™ antihopping clutch, mechanically operated
EMS: Bosch EMS with RBW

Chassis

Frame: Chromium-Molybdenum-Steel frame using the engine as stressed element, powder coated
Front suspension: WP upside-down Ø 43 mm
Rear suspension: WP monoshock
Suspension travel (front / rear): 200 mm / 200 mm
Front brake: 2x radially mounted 4 piston caliper
Rear brake: 2 piston floating caliper
Brake disc diameter (front/rear): 320 mm / 260 mm
ABS: Bosch 9.1 MP (incl. Cornering-ABS and offroad mode, disengageable)
Chain: X-Ring 5/8 x 1/4″
Steering head angle: 64.1 °
Ground clearance: 233 mm
Seat height: 850 mm
Tank capacity (approx.): 20 l
Dry weight: 189 kg