Dan zit je twijfelen of je naar de Dolomieten of de Picos zou gaan, stippel je alvast routes voor beide trips uit, en wat vertellen de weersvoorspellingen dan een week voor je vertrekt? “Sorry jongens, regen voorspeld in zowat heel Zuid-Europa”. Twee opties: voet bij stuk houden en alvast je regenpak klaarleggen, of je plannen helemaal omgooien.

Twee dagen voor ons vertrek hakten we na een laatste blik op de (niet beter geworden) weerkaarten finaal de knoop door: vergeet de Dolomieten, vergeet de Picos, het wordt Noorwegen. Geen zin in regen, en bovendien stond Noorwegen ook al eventjes op onze shortlist. Daar zouden we wél een zonnige week tegemoet gaan. Na een avondje routes bouwen lagen de plannen klaar.

Klik voor de kaart in groot formaat. De geïnteresseerden kunnen de routes hier downloaden.

Concreet:

– We hielden het op Zuid-Noorwegen want een week is veel te kort om het hele land te verkennen.
– We vertrokken op zaterdagochtend vanuit Limburg en reden tot Hirtshals (Denemarken) waar we op zondag de Fjord Line overzetboot namen naar Kristiansand (Noorwegen). Aanmeren omstreeks 14u15, het échte startshot van de trip.
– Van zondagmiddag tot vrijdagavond toeren door Noorwegen.
– Zaterdagochtend de overzet vanuit Kristiansand terug naar Hirtshals, aankomst omstreeks 11u00, om daarna de tanden te zetten in een kleine 1000 km tot thuis.
– Compagon de route: motormakker Shih (previously seen in onder meer de Alpen, de Pyreneeën en Andalusië).
– Werkpaard van dienst: een Triumph Tiger 1200 GT Explorer (waarvan je hier het testverslag kan lezen)

Ik zou elke dag uitvoerig kunnen beschrijven, maar deze keer wil ik het anders aanpakken: Zuid-Noorwegen in zeven highlights.

1. Lyseveien

Ook wel de FV500 genoemd.

Vanuit het dorpje Lysebotn (waar de enige andere uitweg de veerboot is) op het menu: een smalle tunnel met een 360°-bocht, 27 haarspeldbochten en dan kilometers aan adembenemend mooie landschappen waar glooiende rotspartijen, grassen, mossen en waterloopjes zich onmetelijk ver uitstrekken, tot je uiteindelijk op de T-splitsing met de Sirdalsveien botst, zo’n dertig kilometer verder.

2. FV450 tussen Ålgård en Sinnes

Baantje van een goeie 70 km. Loopt grotendeels door brede canyons. Aan weerszijden knappe, meestal kale en afgeplatte bergen. De Høgsfjord komt even piepen, maar vooral de blikken op de Hunnevatn– en Valevatn-meren zijn de moeite.

3. Suleskardveien

Geweldige baan tussen Suleskard en Nomeland.

Voor motards misschien wel de tofste 40 km van al onze routes (hoewel de Lyseveien bij mij ook enorm hoog scoorde). Smaller dan de FV450 met een zeer geslaagde combinatie van kronkels, waterpartijen, uitgestrekte sneeuwvelden en talrijke variaties op het thema “rots”.

Volgens bepaalde bronnen ook de hoogste weg van zuidwestelijk Noorwegen: tot 1.056 m boven de zeespiegel.

4. E134 tussen Haukeligrend en Horda

Ook bekend als de Haukelivegen. De naam E134 doet wat denken aan onze eigenste E314 en deze Noorse variant is ook een grote verbindingsweg. Maar wat voor eentje!

Het rijden is misschien weinig uitdagend, onderweg word je wel op een waanzinnig decor getrakteerd met uitzichten op wijdse meren die toen wij er passeerden nog grotendeels dichtgesneeuwd waren.

5. 520

De 520 kronkelt vanaf de E134 in Horda via een smalle weg richting Sauda.

Onderweg magnifieke uitzichten op het Røldalsvatnet-meer, die nog eens overtroffen worden door het Svartavatnet-meer. Mijn favoriete fotomoment van deze trip.

6. Aurlandsvegen

Route van een dikke 47 km tussen Aurlandsvangen en Lærdalsøyri.

De saaiere optie is de Laerdaltunnel tussen beide plaatsen en doet het in 24,5 km (en is meteen de langste tunnel ter wereld). Maar laat die tunnel gewoon links liggen, want de omweg – ook bekend als Aurlandsfjellet – komt langs een paar fenomenale viewpoints, onder meer op de Aurlandsfjord.

Wel wat drukker verkeer in de omgeving van de fjord, maar de meeste bezoekers lijken niet de volledige 47 km lange doorsteek te maken want na een tijdje cruise je door een eenzame hoogvlakte.

7. Hemsedalsvegen

Route 52 baant zich een weg tussen Borlaug en Åsgardan. 83 km lang. En je waant je een beetje op de route 66. Kilometers rechte weg, uitzichten zo ver het oog kan reiken. Opnieuw niet de meest uitdagende weg voor motards, maar een bijzondere ervaring is het zeker.

Om af te ronden nog wat bedenkingen:

• Noorwegen heeft ons een volle week getrakteerd op zon en dat heeft ons beeld over het land waarschijnlijk iets te rooskleurig gemaakt. Mist, regen en wolken waren volgens de locals meer business as usual, en weken als deze krijg je maar een enkele keer per jaar. U weze gewaarschuwd.

• Motorrijders die eerder kicken op rijvaardige uitdagingen dan op natuurschoon zullen over deze bestemming minder enthousiast zijn. Staan knappe decors wél hoog op je checklist, dan is Noorwegen smullen. We werden vaker dan eens verblufd door de grootse pracht. Ook de staat van de wegen was indrukwekkend goed.

• Een week is kort maar als je niet meer tijd hebt volstaat het om een goed idee te krijgen van Zuid-Noorwegen. En vooral: om je goesting te geven om nog eens terug te gaan. Maar dan voor langer, en vooral: verder noordwaarts.