Dinsdag ga ik mijn praktisch examen doen, maar dat ik nog met een L rijd mag duidelijk zijn.

Ik wandel blij bij Rad naar buiten met een nieuw paar laarzen onder de arm, maak de doos vast op de bagagedrager, druk op de startknop … en niks. Tiens. Controleren of de poot volledig is ingeklapt (want met uitgeklapte poot start de motor niet). Da’s in orde. Nog eens proberen. Niks. Sleutel uit het contact, motor op zijn poot zetten, 2 seconden wachten. Terug sleutel in het contact, poot inklappen, startknop indrukken. Weer niks. En zo 10 keer. Geen geluid, geen gehaper, gewoon niks. Vreemd, want nog nooit het minste startprobleem met m’n motor gehad.

Een van de mannen van Rad staat net buiten te telefoneren. Als hij ophangt leg ik mijn probleem uit. “Aan de gang duwen?” stelt hij voor. Paar keer geprobeerd, maar niks. “Ik roep er mijn collega bij, dan duwen we met twee”. Zo gezegd zo gedaan, maar helaas pindakaas, de motor is niet aan de gang te krijgen. “Duw ‘m anders even binnen. We hebben laders, startkabels, we vinden er wel iets op.”

Volgende stap: de batterij zoeken. Zadel afgenomen. “Raar, de batterij zit niet onder het zadel.” Ik was helemaal de kluts kwijt, dus ik was al vergeten dat die niet onder het zadel zit. Maar mijn frank valt gelukkig snel: de batterij zit onder het kuipje.

Dus het kuipje gedemonteerd en een batterijmeter aangekoppeld. Net onder het niveau dat voldoende is om te starten. “Oké, startkabels eraan. Dat moet lukken.” Ik hou de startkabels op de batterij, een van de Rad-mannen drukt op de startknop. Niks. “Ola,” zeg ik. “Hij staat op z’n middenbok, dat zal het zijn.”

Ik duw de motor van de middenbok. Zegt een van de mannen, “Duw jij maar op de startknop, dan houden wij de startkabels vast.” Ik pak het stuur vast, wil op de startknop drukken en zie … de noodstopschakelaar. Ingeschakeld. “Wacht eens even,” zeg ik.

Voor de leken zie Wikipedia, korte uitleg: met de noodstopschakelaar ingeschakeld kan een motor niet starten.

Noodstopschakelaar uitgeschakeld, startkabels aan de kant en de motor start probleemloos. Ik kan wel door de grond zakken. Een fout die alleen maar een groentje kan maken.

Qua schande maken kan dat wel tellen hè? En da’s nog niet alles.

Ik dus blij – maar toch nog met het schaamrood op de wangen – onderweg naar huis. Tot ik plots merk dat mijn Buff niet rond m’n nek zit. Dju. Heb ik die bij Rad aan de werkbank laten liggen (want het was zweten van het duwen aan de motor)? Terug gereden naar Rad en ja hoor, de Buff lag aan de werkbank. Grijnzende gezichten achter de toonbank.

Dat ik de Rad-mannen een fijn verhaal heb bezorgd om op café te vertellen, daar ben ik wel zeker van.

Die rode knoop daar, da’s de dader.