Circuitrijden? Niks voor mij. Da’s alleen voor snelheidsmaniakken, waaghalzen en would-be-Rossi’s. Althans, zo dacht ik er tot voor kort over.

Maar dat was buiten Clubmot gerekend. Tijdens hun bochtencursus die ik in mei volgde kwam spontaan de goesting om de aangeleerde techniek nog verder bij te schaven. En dan kom je haast automatisch op een circuit terecht, waar je geen rekening moet houden met snelheidslimieten, verkeersdrempels, zebrapaden, overstekende honden, gladde wegmarkeringen of putten in de weg.

Ik dus naar de Road Control cursus van Clubmot. Da’s zo’n beetje hun circuitinitiatie. Geen ervaring vereist, en evenmin een racemachine. Onze groep bestond dan ook uit een allergaartje: BMW R 1100 GS, Honda NC 700 S, Ducati Monster, Triumph Street Triple, Yamaha XT660X, Suzuki Bandit … Ik had twee kameraden mee: Jan op een Triumph Thruxton en Bert met z’n Buell Lightning XB12s. Ikzelf had m’n 650 GS ingeruild voor een KTM 1050 Adventure (waarvan je hier het testverslag kan lezen).

Afspraak om 8 uur op het circuit Jules Tacheny in Mettet. Erg geschikt voor motoren wegens bochtig, technisch en weinig rechtuit. Of zo werd me vooraf toch verteld.

De dag werd opgedeeld in 6 sessies: 20 minuten rijden op het circuit met telkens een uur ertussen. Lijkt misschien lang als je dat zo leest, maar achteraf gezien kwam dat uur zeker van pas.

Tijdens de drie uren “pauze” in de voormiddag kreeg onze Road Control groep een paar brokken theorie te verwerken. Over zithouding, stabiliteit, kijk- en stuurtechniek. Over hoe je bochten leest. Over waar en hoe je remt en gasgeeft. Alles helder en zonder belerend vingertje uitgelegd door Erik, zoals hij dat ook al deed tijdens de Master opleiding.

Na elk uurtje theorie gingen we voor 20 minuten het circuit op. Dat gebeurde in kleinere groepjes met telkens een instructeur. In de voormiddag zorgde die ervoor dat alles er heel erg beheerst aan toe ging. De eerste sessie mochten we bijvoorbeeld enkel in tweede versnelling rijden en niet aan onze rem komen. Vooral de bochten ontdekken, letten op de instructies die je het uur erover had gekregen, aanvoelen hoe snel je een bocht in- en uitkan. Elke ronde reed een andere motard voor de instructeur, zodat die je achteraf feedback kon geven. Ook al waren de voormiddagsessies weinig spectaculair, het was onmogelijk om zonder grijns op m’n smoel van het circuit te rijden na elke sessie. Bij Jan en Bert zag ik hetzelfde fenomeen.

Iedereen kreeg een korte persoonlijke debriefing na elke sessie. De voornaamste opmerking na mijn eerste sessie was dat ik altijd vooruit moet blijven kijken in de bocht, ik had soms de neiging om even terug te kijken naar de apex terwijl ik die eigenlijk al gezien had. Na mijn tweede sessie: m’n arm aan de binnenkant van de bocht meer plooien, die bleef te recht, waardoor ik een beetje uit de bocht ging hangen. Na mijn derde sessie: meer gas erop bij het uitkomen van de bocht.

Bij Jan ging het ook vlot, al raakte hij al snel met z’n voetsteuntje de grond. En z’n Thruxton miste wat power op de rechte stukken, vooral in de namiddag.

Bij Bert ging het té vlot. Tijdens de tweede sessie wat teveel gas bij het uitaccelereren van een bocht, de curbstones op, rechtdoor de grindbak in, traag het gras op … en toen liep het mis. Even aan het gas om terug op het circuit te raken en daar schoot de achterkant onder ‘m uit. Gevolg: linker voetsteun afgebroken en – erger – ook het ontkoppelingspedaal. Verder een deuk in het ego en – later op de dag – pijn aan z’n knie. Einde van de dag voor Bert. Wel een stevige prijs voor een beetje overenthousiasme.

Na de middag volgen drie vrije sessies. Iedereen van de Road Control groep het circuit op met als voornaamste briefing: let op je techniek en rijd nooit op meer dan 80% van je kunnen. Voorbijsteken mocht in deze groep enkel op de langste rechte stukken, zodat de risicofactor laag bleef.

Desalniettemin: na de middag ging het gas er al meer op en het adrenalinepijl schoot omhoog. Fantastisch gevoel om de in de voormiddag gekregen tips nu aan hogere snelheid toe te passen. Bocht analyseren, snelheid bepalen, positie kiezen, stuurimpuls geven, rustig gasgeven, inkantelen, gas bijgeven, rechtkomen, volgende bocht, repeat. Supergeconcentreerd op je techniek letten, heerlijk. Je raakt ervan in een soort roes. Ook ideaal om van die schaamranden op je banden af te raken. Maar na 20 minuten was het voor mij wel steeds tijd om het circuit te verlaten, want het mat je toch wel af. Dus de timing van Clubmot zit goed.

Besluit na een eerste dag op circuit: dat ik nooit had gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden. Je leert op korte tijd veel bochtentechniek bij en past dit zeer gefocust toe. Ook op de baan ga je die techniek toepassen, zodat je je bochten met nog meer vertrouwen kunt nemen. De uitleg en begeleiding door Clubmot was ronduit top, zodat – mocht je een beetje circuitvrees hebben – je je toch snel op je gemak voelt. En de funfactor: zeer hoog. Na deze superdag hadden we dan ook alledrie (ja, zelfs Bert) zin om terug te komen.

Dus één waarschuwing: als je deze opleiding volgt, ga je hoogstwaarschijnlijk de circuitmicrobe te pakken krijgen. Wij hebben ons alleszins al opgegeven voor de vervolgopleiding, de High Velocity. Was het al maar september.

Hierboven een kort filmpje, bij mij aan boord.
Om af te sluiten, ondergetekende in actie door de lens van de circuitfotograaf: