Zonder twijfel is de Ducati Diavel 1260 de meest polariserende motor waarmee ik al reed. Nog nooit zoveel reacties gehad op het design van een testmotor. “Mottigste Ducati ooit,” hoorde ik. Maar de haters waren sterk in de minderheid. De loftrompet schalde veel meer. Eén automobilist had zelfs meer oog voor m’n motor dan voor de baan.

De Diavel heeft dan ook een niet-alledaagse look. Een langgerekt, laag lijf, met een gespierde voorkant en het meest in het oog springend: de spatbordloze achterkant. Enkel een nummerplaathouder met richtingaanwijzers, die gelukkig tijdens regenritten een natgesproeide rug voorkomt. Dankzij de enkelzijdige swingarm aan de linkerkant en de korte uitlaat kan je aan z’n rechterkant onmogelijk naast dat indrukwekkende achterwiel kijken.

Op foto wist ik de Diavel niet onmiddellijk te appreciëren, maar in levenden lijve overtuigde z’n design me makkelijk. De afwerking is ronduit top. Ook al is z’n look niet je meug, je kan niet ontkennen dat de designers uit Bologna veel liefde in dit ontwerp stopten. Kijk maar ‘s naar fraaie details zoals de paneeltjes in geborsteld staal, de knappe pinkers vooraan of de rood oplichtende knoppen op het stuur (wel jammer dat de lettertjes op die knopjes niet transparant zijn zodat ze ‘s nachts niet mee oplichten).

De Diavel is sinds 2011 op de markt en kreeg voor het 2019-model een flinke update. Nieuw motorblok (de 1262 cc Testastretta twin met variabele kleptiming die we kennen van de Multistrada), aangepaste geometrie met een kleinere wielbasis, steilere vorksprong en kortere naloop, een hoger zadel, een gewichtsvermindering van 10 kg en meer centraal geplaatste voetsteunen. Allemaal om de Diavel makkelijker te doen sturen.

Dat makkelijk sturen was niet iets wat ik direct van de Diavel verwachtte. Volgetankt weegt hij meer dan 240 kg, en dan komt er nog ‘s de dikke achterband bij en z’n niet bepaald korte wielbasis. Bovendien klinkt de term “powercruiser”, de categorie waarin deze Ducati wordt opgehokt, eerder als hard-rechtdoor dan als lichtvoetig-door-de-bochten.

Blijkt dat die powercruiser-stempel de lading niet dekt. Power is er inderdaad met overvloed, maar de Diavel cruiser noemen? Grapjassen. Ten eerste vanwege de zithouding. Die is niet relaxed achteruit leunend en met de voeten vooruit, maar actief: lichtjes naar voor gebogen bovenlijf, met de benen aangenaam gehoekt. Wil je overigens toch graag een cruiserhouding, kijk dan ‘s naar de xDiavel.

Tweede argument waarom je de Diavel geen cruiser mag noemen: z’n bochtengedrag. De instelbare vering balanceert in standaardafstelling mooi tussen hard voor strak bochtenwerk en zacht om kapot asfalt weg te filteren. Daarbij komt nog ‘s dat – ondanks het forse gewicht – de Diavel zich opvallend soepel in de bocht laat smijten. Het resultaat: zeer goeie wegligging en een opmerkelijk hoog speelvogelniveau voor z’n formaat. Hij krijgt het liefste snelle lange bochten voor de neus, in kortere bochten vraagt hij wat meer inspanning.

Naast een speelvogel is de Diavel ook een echte kanonskogel. Wat wil je met 159 pk (bij 9.500 toeren) en 129 Nm (bij 7.500 toeren)? Onderin voel je dat de dikke twin hard moet werken, maar vanaf zo’n 5.000 toeren schiet hij harder en harder vooruit, om vlak voor de begrenzer nog ‘s een extra krachtstoot te geven. Dolle pret. En ondanks al die duivelse power, is de Diavel toch perfect beheersbaar.

De Diavel heeft een setje efficiënte remmen om al dat geweld in te tomen, én een hoop elektronica, waaronder bochten-ABS en tractiecontrole. De gevoeligheid daarvan hangt af van de gekozen rijmodus. Je hebt er drie: Sport, Touring en Urban. Urban tempert de paardenstal tot 100 stuks, Sport reageert nogal hevig op het gas, maar al bij al blijft deze potente Italiaan best beschaafd en was het geen probleem om zelfs in de Sport-setting door de Brusselse binnenstad te wroeten in volle spits. In de Touring-modus wordt het allemaal wat minder extreem, maar daarom niet minder indrukwekkend.

De cruisecontrol is standaard. Dat beetje comfort is welkom want verder mag je niet te veel gerieflijkheid verwachten op de Diavel. Per slot van rekening zit je op een soort naked met nul windbescherming. Het zadel ziet er op het eerste zicht uit alsof het je op een vaste stek zal vastspijkeren, maar het biedt je net voldoende plaats om te verzitten en veel grip waardoor de Diavel aangenamer zit dan hij eruitziet. En ja, het is een duozadel.

De display valt op door z’n onopvallendheid. Die is zo geplaatst dat je ‘m niet ziet als je voor de motor staat, zodat het lijkt alsof de Diavel geen tellerpartij heeft. Als je op het zadel zit is er op en rond het stuur dan ook weinig te zien, dus heb je een verrassend open blik op de weg. Ondanks z’n mini-formaat (3,5”) pakt de display een boel info samen. Die is logischerwijs soms erg klein, maar omdat het dan om secundaire info gaat, hinderde het niet.

De zesbak vraagt om duidelijkheid. Subtiele schakelinstructies durven wel ‘s genegeerd te worden, of verkeerd geïnterpreteerd, zodat je tussen twee versnellingen in de leegte belandt.

Een leegte in de portemonnee zou ook kunnen voorvallen, want de aankoopprijs van de Diavel is niet van de poes. 20.790 euro (België) / 24.290 euro (Nederland). Maar het kan nog meer: er is namelijk ook een Diavel S. Die kost zo’n 3.000 euro meer maar trakteert je dan wel op onder andere straffere remmen (Brembo M50 i.p.v. Brembo M4.32), Öhlins voor en achter, en een quickshifter.

Besluit

De Ducati Diavel 1260 is een speciaal geval. Je zou misschien denken dat hij een soort cruisebike is, maar tegelijk ziet hij eruit als een brok bruut geweld, en natuurlijk is hij dat ook. Of wat had je gedacht met zo’n krachtige tweecilinder? Wat je misschien niet had gedacht, is dat de Diavel ook sterk uit de hoek komt in bochtenwerk. Hij stuurt een pak lichter en makkelijker dan je van zo’n imposante bike zou vermoeden, en heeft een uitstekende wegligging. Gelukkig heeft hij ook voldoende elektronica aan boord om in te grijpen mocht je overenthousiast worden. Alleen z’n prijs zal weinig enthousiasme opwekken. Maar dan heb je wel een unieke motor waarmee je makkelijk de meute volgt (én achter je laat).

Fotografie: Kenny VH

Pluspunten

+ Knap staaltje Italiaans design
+ Waanzinnig blok
+ Intimideert niet, ondanks z’n power
+ Stuurt opvallend makkelijk

Minpunten

– Stevige prijs
– Als ik écht nog een minpunt moet verzinnen, doe dan de volgende keer een iets verfijndere versnellingsbak

Technische specificaties

Motor

Type: Ducati Testastretta DVT 1262, L-Twin cylinder, 4 valves per cylinder, Dual Spark, Liquid cooled, Desmodromic Variable Timing
Displacement: 1,262 cc
Bore x stroke: 106 x 71,5 mm
Compression ratio: 13,0 : 1
Power: 117 kW (159 hp) at 9,500 rpm
Torque: 129 Nm at 7,500 rpm
Fuel injection: Bosch electronic fuel injection system, eq 56 mm elliptical throttle bodies with Ride-by-Wire system
Exhaust: Stainless steel pipes and single muffler with twin tail pipes, Catalytic converter and 2 lambda probes

Transmission

Gearbox: 6 speed
Primary drive: Straight cut gears, ratio 1,84:1
Final drive: Chain, Front sprocket Z15, Rear sprocket Z43
Clutch: Slipper ans self-servo wet multiplate clutch with hydraulic control

Chassis

Frame: Tubular steel trellis frame
Front suspension: 50 mm adjustable usd fork
Rear suspension: Monoshock, preload and rebound adjustable, Aluminium casted single-sided swingarm
Rear Wheel: Light alloy casted 8,0”x17”
Front Tyre: Pirelli Diablo Rosso III 120/70 ZR17
Rear Tyre: Pirelli Diablo Rosso III 240/45 ZR17
Wheel Travel: 120 mm front / 130 mm rear
Front brake: 2x 320 mm semi-floating discs, Radially mounted Brembo monoblox 4-piston M4,32 callipers, PR18/19 radial master cylinder, Bosch Cornering ABS Evo
Rear Brake: 265 mm disc, 2-piston Brembo floating calliper, Bosch Cornering ABS Evo

Dimensions and weights

Dry weight: 218 kg
Kerb weight: 244 kg
Wet weight (no fuel): 233 kg
Seat height: 780 mm
Wheelbase: 1,600 mm
Rake: 27°
Trail: 120 mm
Fuel Tank Capacity: 17 l
Number of seats: 2

Equipment

Safety equipment: Ducati Safety Pack (Bosch Cornering ABS Evo, Ducati Traction Control EVO DTC), Riding Modes, Power Modes, Ducati Wheelie Control Evo (DWC)
Standard equipment: Cruise control, Ducati Power Launch Evo (DPL), Hands-Free, Backlit handlebar switches, 3,5” TFT colour display and dedicated warning light display, Full LED lighting system, Self cancelling turn indicators
Ready for: Ducati Quick Sift up/down (DQS), Ducati Multimedia System (DMS), Antitheft system