Choppers en zware bakken met een overdosis chrome. Als dat de eerste associaties zijn die mensen maken als ze je merknaam horen, is het misschien tijd om in actie te schieten. Zeker als je een grotere, vooral jongere doelgroep wil beginnen aanspreken.
Harley-Davidson introduceerde daarom in 2015 de Street 750. Minder zwaar, minder duur en minder cliché-Harley. Dat sloeg blijkbaar aan, want in 2017 presenteerde Harley de Street Rod. Gebaseerd op de Street 750, maar performanter en sportiever van opzet. Ik ging er een weekje mee toeren.
Baby-Harley?
De Harley-Davidson Street Rod heeft de kleinste longinhoud van de hele Harley stal. Samen met de Street 750 is hij ook de enige die onder de 10.000 euro-grens duikt (Belgische vanaf-prijs: 8.400 euro, Nederland: 9.900 euro – pre-Trumptaks).
Toch kan je de Street Rod geen Baby-Harley noemen. Echt niet. Dit is een volwassen Harley die zonder blozen naast z’n grotere broers kan gaan staan. De afwerking laat weinig te wensen over (de tiewraps doen wat cheap aan, en hier en daar mochten wat kabels properder weggewerkt zijn), de Harley logo’s zijn alomtegenwoordig (tot op de Michelin Scorcher banden toe) en voor zaken als z’n mooie, brede tank en de rode achterschokdempers vallen niet-Harley fans toch ook?
Typisch Harley dus? Nou nee, niet helemaal. De Street Rod wil sportiever zijn dan het gemiddelde Milwaukee-product. Daarom werd de Street 750 danig onder handen genomen. Te beginnen met de V-Twin. Het 749 cc blok werd flink opgepord, zodat het van 59 Nm en 57 pk naar 65 Nm en 68 pk klimt. Harley durft er daarom zelfs een High Output labeltje op plakken.
Ten opzichte van de 750 krijgt de Rod ook meer grondspeling (van 145 naar 205 mm), een hoger zadel (van 720 naar 765 mm), een ruimere hellingshoek (van 28,5 naar 37,3 graden vooraleer het linker voetsteuntje het asfalt raakt) en een scherpere balhoofdhoek (van 32 naar 27 graden). Klinkt veelbelovend? Start your engines!
En dan word je níet terug naar je kindertijd gekatapuleerd, toen je op je fiets – met een stel speelkaarten tussen de spaken – luid klepperend over straat scheurde. Nope, in tegenstelling tot eerdere Harleys die ik testte, klinkt de Street Rod nogal braafjes. So be it. Dan maar gas geven en … even zoeken waar je je voeten kwijt moet.
Ergonomie
Zoals de Harley traditie het dicteert, is het ook op de Street Rod haast onmogelijk om te rijden met je voeten tegen het blok en met de tank tussen je knieën geklemd. Wijdbeens rijden zal je. Bal van de voet op het voetsteuntje? Kan je proberen, maar na een week rijden en zoeken naar de ideale positie, kan ik je aanraden om je voeten midden op de voetsteuntjes te zetten. Aan de rechterkant kan je hiel dan op het extra steuntje op de uitlaat rusten en blijft het rempedaal tegelijk bereikbaar met de neus van je voet. Voor je linkervoet is het een ander verhaal. Hier geen extra steunpunt, waardoor je hiel dieper zakt dan aan de rechterkant. Een perfect symmetrische zit is helaas onbegonnen werk, en da’s een paar dagen wennen. Hou er bovendien rekening mee dat – met je voeten in het midden op de voetsteuntjes – je laarzen contact maken met het asfalt vóór de voetsteuntjes dat doen. Ga je de 1000 Bochten rijden, bereid je dan voor op actief voetenwerk. Of kapotte botten.
De voetsteuntjes staan – naar Harley normen – dus hoog, maar het zadel is dat niet bepaald. En dat heeft ergonomische gevolgen. Je moet niet eens erg lange benen hebben om met je knieën hoger te zitten dan je heupen. Bovendien vraagt het stuur een lichtjes naar voor gebogen houding. Kortom, kilometers malen is niet echt comfortabel op deze Amerikaan.
Langs de andere kant laten de hogere voetsteuntjes ook meer pret toe. Dat merk je al in de eerste bochten. Geen geschuur van voetsteuntjes over het asfalt. Oké, dan jagen we de Street Rod sportiever door de bochten. En dat heeft hij maar wat graag. Het blok neemt vanaf 3.500 toeren vlot op en zakt dan verbazend genoeg nergens in. Lekker doortrekken tot je net voor de 9.000 toeren tegen de begrenzer botst. Heerlijk om – als een laagvlieger – door ruime, snelle draaiers te scheren. De beoogde lijn houdt hij daarbij zonder veel moeite aan. Is het voetsteuntjesgeschraap dan volledig van de menukaart verdwenen? Absoluut niet, maar je moet er wel een heel eind dieper voor gaan dan je bij een Harley verwacht.
Ook leuk nieuws: als je de Street Rod hoogtoerig rijdt – wat het blok uitlokt en perfect aankan – dan gaat de uitlaat niet als een kat met dichtgeknepen keel klinken. Meer zelfs, de sound wordt een pak minder saai, zeker als je de gashendel volledig opendraait.
De display van de Street Rod verschilt amper van die op de Iron 883 die ik in 2014 testreed. Ik citeer: “De snelheidsmeter is rond en analoog, met een digitaal venstertje dat twee triptellers, de km-stand, een klok, toerenteller en versnellingsindicatie weergeeft.” Hier had ik toch ietsje meer vooruitgang verwacht, Harley. Minimalistisch en klassiek oké, maar daarom hoeft de tijd toch niet stil te staan?
Wroeten in de urban jungle
Met z’n jonge doelgroep mikt de Harley-Davidson Street Rod eerder op stadsverkeer dan lange ritten door weidse Route 66 landschappen. Maar hij staat redelijk hard afgeveerd, dus vluchtheuvels en kasseistraten martelen je lijf. Daarnaast geeft het blok veel warmte af. In de zomer wachten tot het licht op groen springt? Fingers crossed dat je tegen dan niet half weggesmolten bent. Door de urban jungle wroeten gaat vrij makkelijk, want de Street Rod heeft een kleine draaicirkel en stuurt opvallend licht. Alleen maakt het brede stuur met de bar-end spiegels het filefilteren niet altijd evident.
Over die bar-end spiegels gesproken: ik ben er geen fan van. Erg grote dode hoek. Kan véél beter. Kijk bijvoorbeeld maar naar de Triumph Street Cup die ik laatst testte.
De remmen doen het dan weer wel goed. Aanvankelijk lijken ze soft, maar eens je doorknijpt hebben ze genoeg remkracht in huis om de 238 kg prompt tot stilstand te brengen.
Besluit
De Harley-Davidson Street Rod ziet eruit als een typische Harley, maar op heel wat vlakken is hij atypisch. Om voetsteuntjes te schrapen moet je bijvoorbeeld heel wat schever gaan, wat maakt dat je bochten veel sportiever kan aanvallen. Het blok moedigt dat alleen maar aan. Opvallend hoe levendig de 749 cc V-Twin is, en hoe sterk hij blijft presteren als de digitale toerenteller naar de begrenzer klimt.
Domper op de feestvreugde is dat Harley het niet heeft aangedurft de Street Rod een sportievere zithouding te geven. Die blijft typisch Harley, maar dan met hogere voetsteuntjes. Ergonomisch niet bepaald gunstig. Had Harley de sportieve lijn consequent doorgetrokken dan verraste de Street Rod vriend en vijand. Nu verrast hij ook, maar zit er naast de positieve punten ook een onaangenaam kantje aan. Volgende keer beter, Harley. Yes, you can!
Fotografie: Foto PK
Pluspunten
+ Verrassend levendig blok
+ Harley uitstraling voor een aantrekkelijke prijs
+ Prima wegligging
Minpunten
– Ergonomie is weinig briljant
– Slechte spiegels
– Sound mocht karaktervoller
Technische specificaties
Motor
Motor: High Output Revolution X™ V-Twin
Boring: 85 mm
Slag: 66 mm
Motorinhoud: 749 cc
Compressieverhouding: 12,0:1
Brandstofsysteem: Mikuni-brandstofinjectie met dubbele poort, kaliber van 42 mm
Uitlaat: Zwarte twee-in-één uitlaat
Afmetingen
Lengte: 2.130 mm
Zadelhoogte, onbelast: 765 mm
Grondspeling: 205 mm
Balhoofdhoek: 27°
Naloop: 99 mm
Wielbasis: 1.510 mm
Bandenmaat – voor: 120/70 R17 V
Bandenmaat – achter: 160/60 R17 V
Brandstofinhoud: 13,1 l
Olie-inhoud (met filter): 3,1 l
Droog gewicht: 229 kg
Gewicht, bedrijfsklaar: 238 kg
Prestaties
Motorkoppel: 65 Nm bij 4.000 toeren
Power: 68 pk bij 8.750 toeren
Hellingshoek, rechts: 37,3°
Hellingshoek, links: 40,2°
Chassis
Wieltype, vooraan: Zwart 7-spaaks gietaluminium
Wieltype, achteraan: Zwart 7-spaaks gietaluminium
Remmen: Type caliper, 2-zuigers zwevend vooraan en achteraan
Elektrisch
Indicatorlampen: Groot licht, neutraal, lage oliedruk, draaisignalen, motordiagnose, waarschuwing laag brandstofniveau
Meters: elektronische snelheidsmeter van 3,5 inch met groot licht, neutraal, lage oliedruk, draaisignalen, motordiagnose, waarschuwing laag brandstofniveau, sleutelcontact en vorkvergrendeling, en tankdopvergrendeling
Pingback: Test: Harley-Davidson Iron 1200 – Jean Le Motard