Beginnen doen we met een kleine anekdote. Ik had met mijn fotografe afgesproken bij HD Fraussen: de Softail Slim S oppikken en dan rechtstreeks naar de fotolocatie voor de geplande shoot. “Rij maar achter me aan”, zei Nicky en daar gingen we. Nicky voorop in haar cabrio, dak naar beneden. Ik erachter, nog even wennen aan de dikke cruiser. Vlak na de eerste bocht: plotse vertraging van Nicky, een blik in de achteruitkijkspiegel, om dan weer vlot verder te rijden. Na de tweede bocht: een vragende duim omhoog, zo van “alles oké?”. Na de derde bocht: weer een bezorgde blik in de achteruitkijkspiegel. Eens aangekomen op de fotolocatie vroeg Nicky: “Problemen?” Ik: “Nee hoor, alleen schrapen de treeplanken in elke bocht over de grond.” Nicky: “Ah, dat was het! Ik dacht dat je problemen had met schakelen.” Dat deze Harley weinig grondspeling heeft, heb ik dus al verklapt.

Maar eerst even introduceren. De Harley-Davidson Softail Slim S maakt sinds dit seizoen deel uit van het Harley-gamma, als stoerdere broer van de Softail Slim (zonder S dus). Waar de Softail Slim het doet met het Twin Cam 103B blok (1690 cc, 133 Nm), krijgt de Softail Slim S een Screamin’ Eagle Twin Cam 110B blok (1801 cc, 146 Nm). Meer power dus.

Stoere cruiser

Het overvloedige zwart geeft de S een stoer karakter. Motorblok, vork, rem- en ontkoppelingshendel, noem maar op: allemaal onder een laagje zwarte lak. Mijn exemplaar kwam in Olive Gold Denim, een matte vintage military look waar je van moet houden.

De afwerking is erg verzorgd. Kabels proper weggewerkt, mooie details, het fraaie, licht gebogen Hollywood stuur, de achterschokbrekers knap aan het zicht onttrokken … Maar toch één pijnlijke fail: de plaat die rond de teller zit en over de (joekel van een) tank loopt, ziet er echt te cheap plastic uit.

De snelheid kan je op de teller aflezen zonder het hoofd ver naar beneden te moeten bewegen. In de kleine digitale partij onderaan de teller roep je via een knop links op het stuur info op: kilometerstand, twee dagtellers, versnelling/toerental, klok en autonomie.

De Softail Slim S zit laag. Met 65 cm zadelhoogte kunnen ook de voeten van de kleiner dan gemiddelde mens vlotjes plat op de grond. Als je rijdt, zet je ze op de treeplanken. Nee, geen voetsteuntjes voor deze cruiser. Ook het rempedaal is flink uit de kluiten gewassen, en er zijn twee schakelpedalen zodat je kan kiezen: schakelen met de punt van je schoen of met de hak.

Dat schakelen doet hij correct, maar vrij zwaar. De neutraal speelt vaker verstoppertje dan tof is. En de display geeft niet aan in welke versnelling je zit van zodra je ontkoppelt. Niet altijd handig. De gasrespons is dan wel weer heel voorspel- en beheersbaar.

Zware jongen

Deze Amerikaan mag dan wel Slim in zijn naam dragen, echt slank is hij niet. De kont kan je nog wel rank noemen, maar met zijn dikke kop en lange lijf oogt hij zwaar. Dat is hij ook: 321 kg bedrijfsklaar gewicht. Moet je deze flinke jongen uit je garage duwen, dan zul je het geweten hebben. Eventjes zweten.

Van het moment dat je rijdt, valt van die zwaarlijvigheid nog weinig te merken. Zelfs op lage snelheden is hij best wendbaar voor zijn gewicht en kleine manoeuvres lukken beter dan verwacht. Het lage zwaartepunt helpt uiteraard.

Met zijn grote krachtbron zou je ook grootse prestaties verwachten, maar nee, dit blijft in de eerste plaats een cruiser. Hij vertoeft liefst in het lage en middentoerengebied. De koppelkromme klimt vroeg waardoor hij lekker doortrekt, maar ingewandenverplaatsende acceleraties zitten er niet in. Wel opletten op nat, dan verslikt de Dunlop zich snel in de Newtons en slipt hij makkelijk door. Maar het grootste nadeel van hard optrekken (op nat of droog): de spiegels klappen vanzelf in. Ligt aan de trillingen in hogere toeren, want als je rustig optrekt naar 120 blijven de spiegels mooi in positie. Ze zijn trouwens prima geplaatst en bieden een goed zicht achteruit.

Ook de richtingaanwijzers even vermelden. Al meerdere merken doen van zelfdovende pinkers, maar tot nu toe weet enkel Harley dit feilloos aan te pakken. Bij inhaalmanoeuvres moet je niet rekenen op de zelfdovende functie, maar anders is het altijd raak, nooit te vroeg of te laat. Misschien is Harley het enige merk dat hiervoor rekening houdt met de hellingshoek?

Met de S van Schuurmans

Op stuurgedrag en wegligging scoort de Slim beter dan je bij dit type motorfiets zou verwachten. Dat maakt het verleidelijk om vlot een bocht in te sturen, maar je wordt al gauw op een schuurbeurt getrakteerd. De eerste keren is dat even schrikken, maar daarna weet je wat er gaat komen en ga je de bocht meer aanvallen. En dan begint het schoentje pas echt te wringen. Want op een gegeven moment is het op en wil deze Schuurmans niet nóg platter. En dat moment komt veel vroeger dat je verwacht. Op 24° las ik op de Harley-site. Dat zorgt ervoor dat – als je een bocht te enthousiast aanvalt – ineens de bocht groter moet nemen omdat de motor niet platter wil, of dat je in de remmen moet duiken. Wat ook niet ideaal is.

Over die remmen: ondanks het krachtige blok en behoorlijk wat kilo’s kreeg deze bobber vooraan slechts één 300 mm remschijf. Voldoende om dit gevaarte zonder probleem tot stilstand te brengen, al zou ik liever iets meer bijtkracht zien. ABS is standaard. Ook achteraan, met een luide tak-tak-tak. Met een flinke trap op de achterrem kan je de ABS trouwens verrassen, met een kort slip tot gevolg. Goed om dat in het achterhoofd te houden op een nat wegdek.

Hogere snelheden kan deze Harley probleemloos aan, het is vooral een kwestie of het mannetje in het zadel het wel aankan. Want een autostraderit van een uur is zonder meer vermoeiend. Uiteraard vangen je armen, romp en hoofd veel wind, maar wat op de Softail Slim S opvalt, is dat ook je benen het flink te verduren krijgen. Op de autostrade moet je bijna constant je benen naar binnen duwen omdat de wind ze in spreidstand dwingt. En dat voel je in je bovenbenen. Dat je linkervoet gevangen zit tussen de twee schakelpedalen is ook een beetje vervelend. Net als het zadel dat tijdens langere ritten weinig geschuifel toelaat.

De autostrade is een van de zeldzame plaatsen waar de standaard cruisecontrol hier in België zin lijkt te hebben. Die zit er waarschijnlijk op met de eindeloze Amerikaanse routes in het achterhoofd, maar hier in België – waar deze cruisebike zich vooral op binnenwegen wil begeven – is cruisecontrol wat overbodig.

Zo’n lage motorfiets, qua vering voorspelt dat weinig luxe. De Slim doet het vrij goed. Niet minder comfortabel dan je zou verwachten. Ook qua trillingen verwacht je het een en ander van zo’n 1800 cc V-twin, maar zolang je ‘m niet te hoog in de toeren jaagt, kunnen de vibraties vlot door de beugel.

Deze Harley is dus 100% een cruisebike. Rustig rondbollen, niet te zot doen. Laag in de toeren geniet je ook maximaal van de mooie diepe grom van de dubbele shotgunuitlaat. Typische geweldige Harley-klank waaraan het moeilijk weerstaan is.

Het ideale recept voor een hoop draaiende hoofden is trouwens een rondpunt, bezaaid met terrasjes. De diepe roffel van de Harley, gecombineerd met de schuurplanken: gegarandeerd dat je gezien – of op zijn minst gehoord – wordt. De prijs voor die aandachtstrekkerij? Een redelijk gepeperde 21.700 euro in België en 24.900 euro in Nederland. De Olive Gold Denim lak is optioneel (300 Belgische of 350 Nederlandse euro’s).

Besluit

Harley-Davidson zet met de Softail Slim S een knappe cruiser neer. Aan charisma geen gebrek dankzij looks en sound. Hij stuurt lekker en het potente blok spoort aan om sportief te rijden. Iets wat de treeplanken serieus tegenwerken, en de pret en de bochtensnelheid naar beneden halen. Hang je het liefst de easy rider met een autostrade-allergie uit, dan zit je goed op deze stoere Harley. Mits zijn prijskaartje je niet te hard doet schrikken.

Met dank aan Foto PK voor de fotografie en Arifal voor het ter beschikking stellen van hun terreinen.

Pluspunten

+ Looks en uitstraling
+ Hoog afwerkingsniveau (op die ene fail na)
+ Lekkere sound
+ Lichter stuurgedrag dan zijn heavy look doet uitschijnen
+ Echte cruisebike

Minpunten

– Kleine grondspeling is beperkende factor
– Spiegels klappen vanzelf in als je te hard het gas opendraait
– Moeilijk vindbare neutraal
– Autostraderitten = no fun at all
– Prijzig

Technische specificaties

Motorblok

Motorblok: Screamin’ Eagle Air-cooled, Twin Cam 110B™
Boring: 101,6 mm
Slag: 111,1 mm
Cilinderinhoud: 1.801 cc
Compressieverhouding/ 9.2:1
Brandstoftoevoersysteem: Electronic Sequential Port Fuel Injection (ESPFI)

Afmetingen

Lengte: 2.350 mm
Zadelhoogte: Ongeladen 650 mm
Grondspeling: 115 mm
Balhoofdhoek: 32.1
Naloop: 147 mm
Wielbasis: 1.635 mm
Bandenmaat – Voor: MT90B16 72H
Bandenmaat – Achter: MU85B16 77H
Brandstofinhoud: 18,9 l
Olie-inhoud: 3,3 l
Droog gewicht: 308 kg
Gewicht – Bedrijfsklaar: 321 kg

Aandrijflijn

Primaire aandrijving: Ketting, 34/46 ratio
Finale reductie: Tandriem

Chassis
Uitlaatsysteem: Black over/under shotgun uitlaat met slash-cut dempers
Wielen: Zwarte spaakwielen
Remmen – voor: Hayes 4-zuiger vast, 300 mm enkel, ABS
Remmen – achter: Hayes 2-zuiger zwevend, 292 mm enkel, ABS

Performance

Koppel: 146 Nm (3.000 toeren/min)
Vermogen: 81 pk (5.000 toeren/min)
Hellingshoek: 24°
Verbruik – gecombineerd: 5,6 l/100 km

Elektrisch

Lichten, controlelampjes Groot licht, neutraal, lage oliedruk, knipperlichten, motordiagnose, alarmsysteem, 6 versnellingen, waarschuwing brandstof bijna op, ABS