Madeira. Een Portugees eiland dat ten westen van Marokko ligt, zo’n 500 km boven Tenerife. Werp één blik op de kaart van dit kleine eiland (50 km lang, 20 km breed) en je ziet meteen dat er amper wegen zijn die rechtdoor lopen. Bovendien rijzen de bergen er tot 1800 meter hoog. Dat vraagt gewoon om bereden te worden! En dus huur ik op de vrije dag tijdens mijn wandelvakantie een Honda CB500X en trek eropuit.

Dat huren doe ik bij 4&2 Wheels Rent. Daniel Pita baat in Funchal een verhuurwinkel uit met scooters, auto’s en moto’s. Hij biedt naast maxiscooters de keuze uit enkele Benelli’s BN302 en een paar Honda’s CB500X. Ik kies die laatste. Een moto huren kan enkel voor 2 dagen en dus betaal ik de prijs van twee voor één: 85 euro met een waarborg van 250 euro. Snel papierwerk afhandelen, helm uitkiezen, en omstreeks half tien kan ik vertrekken.

Ik had de avond voordien op Google Maps grofweg een route uitgestippeld: een liggende 8 over heel het eiland. Dat viel uiteindelijk even anders uit, maar daarover later meer.

Het eerste stukje gaat van Funchal in het zuiden over de autostrade tot Ribeira Brava. Daar neem ik de ER222 verder westwaarts. Die kronkelt parallel aan de oceaan langs de bergwanden door bananenvelden. Veel exotischer kan haast niet. Iets hoger zijn de eerste wijngaarden te zien die de druiven leveren voor de bekende madeira-wijn.

Ter hoogte van Madalena do Mar draai ik de ER209 op. Die gaat soms behoorlijk steil omhoog (ik zie bordjes die 32% aangeven) richting centrum van het eiland. De vegetatie op Madeira verandert razendsnel en op enkele kilometers doorkruis ik zowel dichte eucalyptusbossen als naaldbossen, die op hun beurt plaats maken voor lage brem-achtige begroeiing. Even snel als de bomen verdwijnen, verdwijnen bovenop het plateau van Paul de Serra de bochten. Een kaarsrechte weg snijdt door de centrale hoogvlakte. Lang duurt dit niet, speciaal is het wel.

Ik kruis de ER110 en vervolg de ER209 richting het noordwesten. Dit blijkt achteraf een van mijn favoriete stukken te zijn: een perfect asfaltlint kronkelt vloeiend verder om hoe langer hoe meer bochten te bevatten. Eenmaal ik de afdaling naar Porto Moniz inzet, verslechtert het asfalt, nemen de haarspeldbochten toe en duik ik de mist in. De temperatuur zakt meteen een tiental graden en ik heb het zowaar fris.

Porto Moniz is een bekende stopplaats voor toeristen omwille van de natuurlijke vulkanische zwembaden. De zee spoelt er geregeld over de rand van het bad. Ik pauzeer hier om een snelle hap te eten.

Reden voor dat snel snel is omdat de ER101 op me wacht. Deze weg loopt volledig rond het eiland. Langs de westkust is hij op zijn best: de bermen vol bloemen doen er de bijnaam van Madeira als bloemeneiland alle eer aan. Agapanthus, montbresia en hortensia staan er in kilometers lange rijen. Met zicht op zee blijf je in de bergen kronkelen. De snelheid gaat naar beneden en ik geniet met volle teugen.

In het uiterste zuidwesten, bij de vuurtoren van Ponta do Pargo, waan ik me even aan het einde van de wereld: enkel de Atlantische Oceaan strekt zich voor me uit.

Tijd om terug wat gas te geven en via de ER210 (heel slechte asfalt bovenop wat ooit een prachtig stuk kasseiweg was) rij ik opnieuw naar boven om me via de ER110 naar het noorden te begeven. Da’s echter buiten moeder natuur gerekend: naar het einde toe is de weg versperd omwille van een aardverschuiving. Het is de enige weg vanuit het centrum richting noordoosten, dus ik heb geen andere keuze dan rechtsomkeer te maken en opnieuw via de ER209 en Porto Moniz richting oosten te rijden.

In de vele tunnels van de vernieuwde VE2 is het behoorlijk koud. De kilometers schuiven zo wel snel onder de wielen door. Tot de moderne kustweg bij Boa Ventura plots overgaat in een kronkelend niemendalletje en ik weer een stuk van de oude ER101 doe.

Ter hoogte van Santana besluit ik dat het tijd is om terug naar Funchal te rijden, de omleiding heeft me wat tijd gekost. De oostkust sla ik dus over en ik neem de ER103, opnieuw naar het zuiden.

Hoewel de ER103 oorspronkelijk niet voorzien was beklaag ik het me geen seconde: de meest spectaculaire en meest dramatische achtergronden van het hele eiland wisselen elkaar in sneltempo af.

Voorbij de afslag naar Pico de Areerio houdt het naaldbos plots op: enkele jaren geleden verteerde een grote brand hier vele hectaren bos en zelfs verschillende huizen. Het opruimen is nog volop aan de gang. Via Monte (een heuvel uitkijkend over Funchal en place to be voor menig volksfeest) daal ik traag – en voor het eerst tussen redelijk druk verkeer – weer de stad in.

Wanneer ik de Honda om 18 uur aan Daniel afgeef controleert hij de kilometerteller: “253 km? Not bad for one day!”

Honda CB500X

Deze kleine hoogpoter is de ideale motor voor op Madeira (en ver daarbuiten). De hoge en zachte vering absorbeert moeiteloos de stukken minder goed asfalt en het paralleltwinblok is krachtig genoeg om vlot bergwegen te rijden. Het zadel zit erg comfortabel en de zithoogte is laag genoeg om steeds vlot met beide voeten aan de grond te kunnen. Het lage verbruik is meegenomen en door de 17 liter tank heb je een actieradius van meer dan 500 km!

Madeira

Madeira is een subtropisch eiland in de Atlantische Oceaan, gelegen op 500 km ten westen van Casablanca in Marokko en 500 km ten noorden van de Canarische Eilanden. Het behoort toe aan Portugal. Er wordt dus Portugees gesproken, en verrassend genoeg kunnen de meeste bewoners zich meer dan behelpen in het Engels of het Frans.

Eten en drinken is zeker in de kleinere dorpen goedkoop. Op drukke en meer toeristische plaatsen moet je rekenen op Europese prijzen. Benzine kost er iets meer dan 1,50 €/l.

Stranden zijn er niet en daardoor blijft het eiland gespaard van het echte massatoerisme. Wandelaars en natuurliefhebbers kunnen er hun hart ophalen. Het bloemeneiland is bekend voor zijn vele mooie levada-wandelingen. Levada’s zijn kunstmatig aangelegde irrigatiekanaaltjes die de vele neerslag uit het noorden naar het veel drogere zuiden transporteren. De aanleg ervan begon in de achttiende eeuw, waarvoor slaven uit Afrika en La Gomera werden ingezet.

Het weer is er erg gematigd, uitschieters zijn er zelden. In de zomer is het vaak erg zonnig in het zuiden terwijl ook dan het noorden nat en mistig kan blijven.

De bekendste Madeirees is Cristiano Ronaldo, die in Funchal zijn eigen standbeeld en museum heeft. In 2017 werd de luchthaven naar hem vernoemd.