Een trialcursus stond al een poos op mijn verlanglijstje. Niet dat ik me direct van het ene naar het andere obstakel zie springen, of plannen heb om deel te nemen aan het WK SOA (surplacen op achterwiel, voor alle duidelijkheid). Maar het leek me leuk om een keer te proberen.

Die plannen werden concreet toen Clubmot eind vorig jaar een nieuwe opleiding aankondigde: de trialinitiatie. Direct ingeschreven.

Afspraak om 9 uur bij BMW Peter D’haese in Zottegem om van daaruit samen naar het oefenparcours te vertrekken, op twee minuutjes rijden. Onze instructeur stond er ons op te wachten: Stefaan (van Motorrijder). De aanwezige cursisten: Alpenridder Jan, Shih, Gunter en ik.

Bij het woord parcours moet je je geen verlaten parking voorstellen, maar een stuk bos met gras, aarden paadjes, bomen, wat obstakels, diverse hellingen … Aan de blikken van sommigen kon je zien dat ze toch iets anders hadden verwacht: “Zo’n klein parcours? Gaan we ons hier wel de hele dag kunnen bezig houden?” en ook: “Maar twee trialmotoren? We zijn toch met vier?”

Stefaan liet ons onze uitrusting* aantrekken, gaf een kort woordje uitleg over de motoren (altijd rijden met een vinger op rem- en ontkoppelingshendel) en daarna mochten we op een vlak stuk tussen wat bomen even “inrijden”.

Een motor van 80 kg, da’s een heel andere ervaring dan je lompe baanmachine. Zeer wendbaar, voelt bijna als een fiets aan, maar dan met een motorblok. Een fiets zonder zadel wel, dus je moet constant rechtstaan, hoewel dat – met dat beetje offroadervaring in m’n broekzak – niet onnatuurlijk aanvoelde. De gasreactie was ook even wennen: erg direct.

Na die eerste korte kennismaking kregen we een reeks oefeningen voorgeschoteld om de trialmotor beter te leren beheersen en ons de basistrialtechniek bij te brengen. Achtjes draaien, tussen pionnen slalommen, zo traag mogelijk rijden. Klinkt als je rijexamen? Daar leek het een beetje op, maar toch was het helemaal anders. De achtjes waren bijvoorbeeld een pak kleiner en niet op een proper stuk asfalt, maar op een hobbelig, hellend stukje gras of tussen een paar bomen die smeekten om er eens tegenaan te schurken. Qua moeilijkheidsgraad toch even iets anders.

Onmiddellijk werd duidelijk dat kijktechniek uiterst belangrijk was. En tegelijk gas-koppeling-rem zo goed mogelijk controleren. En je positie op de motor, die anders is als je klimt, daalt of over vlak terrein rijdt. En ondertussen nog je evenwicht houden. Niet gemakkelijk. Maar bij iedereen bleek dat oefening snel voor grote stappen vooruit zorgde. De eerste keer lukte misschien niet of moeizaam, maar we boekten snel vorderingen.

Die eerste gedachten van “Dju, zo’n klein parcours en maar twee trialmotoren” waren intussen ook al lang vervlogen. Het parcours had ruim voldoende variatie om je – zeker voor zo’n trialinitiatie – een dag te amuseren, en wat die twee trialmotoren betreft: iedereen was blij als hij na 10 minuten op de motor ook 10 minuten op adem mocht komen. Nat in het zweet, soms al krampen in armen, benen of handen. Geen reclamaties dus.

Stefaan gaf bij elke oefening een woordje uitleg wat en hoe, en toonde dan hoe het moest. Omdat er altijd maar twee cursisten op de motor stonden, kon hij ons zeer gerichte, persoonlijke feedback geven. Dat alles met een humoristisch sausje. Fijn les krijgen zo. Geregeld stak hij er ook een klein competitie-elementje in, bijvoorbeeld een wedstrijdje zo traag mogelijk rijden. Ambiance verzekerd. 

De middagpauze was zeer welgekomen. In Zottegem City een spaghetti binnenspelen en even uitblazen. Daarna terug naar het oefenparcours.

Daar bleek dat Stefaan nu voor het echte werk wou gaan. Eerst nog kort oefenen op surplacen (gelukkig niet op één wiel) en daarna de moeilijkste oefening van de dag: bergop slalommen tussen kegels, rond de hoogste kegel terugdraaien en weer naar beneden slalommen. Het kwam erop aan alle technieken waaraan we doorheen de dag hadden gewerkt toe te passen, zo’n beetje alles tegelijk. Continu letten op je kijktechniek, je houding aanpassen, je gas-rem-koppeling controleren, en ook nog proberen om niet om te vallen. We oefenden eerst op een minder steile helling en daarna op een steilere. Eerst wilde het niet lukken, maar met wat oefening en vooral veel instructies van Stefaan, slaagden de meesten er toch in om deze oefening op z’n minst één keer tot een goed einde te brengen. Lichtjes euforische taferelen tot gevolg.

Als afsluiter tekende Stefaan met de kegeltjes een parcours uit over het volledige oefenterrein. Een extra steile helling, een paar venijnig scherpe bochten onderaan of midden op een helling, dat soort dingen. Ook hier weer een competitie-elementje: we moesten proberen zo weinig mogelijk fouten te maken. Voor elk soort fout kreeg je strafpunten, voetje aan de grond bijvoorbeeld 1 strafpunt. Met maximaal 5 strafpunten te verdienen per ronde.

Ikzelf scoorde bij mijn eerste poging al direct de 5 volle strafpunten. Gunter verblufte iedereen: zero points, twee keer op rij. Mijn tweede poging ging gelukkig een stuk beter: ook nul punten. Daarna reden we het parcours in omgekeerde richting. Ook leuk, ook vermoeiend.

En toen was het half 4, en de lamp was bij de meesten uit. Terwijl Stefaan de kegeltjes begon op te ruimen, mochten we op eigen houtje rondrijden. Maar daarvoor had niet iedereen meer de fut.

Tegen 4 uur waren de kaarsen van de vier cursisten definitief uit. Huiswaarts. Met een voldoen gevoel. Zeer vermakelijke dag gehad, niet alleen omdat trialrijden tof (maar ook zeer technisch) is, maar ook omdat Stefaan dat super deed. En ‘t was een plezant groepje.

Of je als “gewone” motorrijder iets hebt aan zo’n trialcursus? Ik zou durven beweren van wel. Niet alle technieken ga je dagdagelijks kunnen toepassen, maar voor je kijktechniek is dit absoluut een goeie training. En voor de allroadrijders valt hier zeker ook wat te rapen. Wij waren er alle vier alleszins enthousiast over. Prijs: 189 euro inclusief huur van de trialmotor (exclusief lunch).

En om af te sluiten, de videocompilatie die Shih maakte:

* Nog even terugkomen op die uitrusting. Ga je ook op trialinitiatie? Hijs dan niet je motorpak met bescherming aan, laat je crossharnas thuis en je kniebeschermers ook. Gewoon een helm, een stevig paar schoenen, je dunste handschoenen en een outfit die vuil mag worden: meer dan oké. Hoge snelheden haal je niet en de valpartijen – als die er al zijn – stellen weinig voor. Shih en ik waren slightly overdressed. Zweten, zeg ik u!