De goesting in een bochtencursus was er al een tijdje. Gisteren was het eindelijk zo ver: de Master opleiding van Clubmot.

Het gezelschap: 6 man, een allegaartje. Woonwerkrijder, beginner, circuitfanaat en de veteraan die z’n motorrijbewijs nog cadeau heeft gekregen bij z’n autorijbewijs.
Op de parking leek het wel een BMW treffen: een S1000RR, een HP4, een 1200GS en een mooie R80. Alleen de dappere Honda CBR125R viel wat uit de toon.

Erik was onze instructeur en met zijn jarenlange motorervaring (van cross tot circuit) de geknipte persoon om ons een dag rijtechniek, en dan vooral bochtentechniek, bij te brengen.

De dag begon met een examen. Jawel, we mochten allemaal tonen of we de examenmanoeuvres nog onder de knie hadden. Bleek bij de meerderheid nog snor te zitten, behalve bij de racemachines, waarmee kleine achtjes draaien geen kattenpis is. Ook meteen een goeie test voor Erik om te zien welk vlees hij in z’n kuip had.

De rest van de voormiddag spendeerden we op een verlaten parking. Eerst een stukje theorie over zithouding, tractie en kijktechniek. Dingen die je normaal wel kent van je rijopleiding, maar die Erik uitgebreider uitlegde zodat je snapt welke invloed ze hebben op je motor, rijlijn, enzovoort. Verhelderend.

Daarna: start de motoren! Bochtenoefeningen allerhande. Kleine en grote slalom, bochtjes van 180 en 360°, grote en kleine achtjes, uitwijken en remmen, uitwijken en herpositioneren. Voor een stuk vergelijkbaar met de verplichte kost van de rijschool, maar dan op een hoger niveau. Ook de twee types van draaien kwamen aan bod: het stuur naar beneden te drukken en tegensturen.

De ene oefening ging als vanzelf, bij de andere was het even zoeken. Vooral bij de uitwijkmanoeuvres vroeg de combinatie van juist kijken en juist gas geven enkele pogingen om het goed te krijgen.

De voormiddag was zeker meer dan een opfrisbeurt. M’n kijktechniek heb ik bijgespijkerd, ik heb ontdekt dat je echt wel agressievere stuurbewegingen mag maken, en ik heb het gevoel m’n motor meer te kunnen smijten in trage, scherpe bochten. Ook voor het eerst met m’n voetsteunen het asfalt geraakt: een “HOLA!”-moment, even schrikken om daarna met een grijns verder te rijden.

In de namiddag gingen we de baan op. Na een kasseistrook en een grindwegje zochten we een ruime bocht op waar Erik ons uit de doeken deed hoe je een bocht leest, waar je op welk moment moet kijken, waar je moeten remmen en waar gas geven. Dat bleek trouwens niet helemaal te zijn zoals je op de rijschool leert (“remmen voor de bocht”), maar hoe het dan wel zit, moet je maar zelf gaan ontdekken.

Na de theorie was het aan ons om de praktijk te demonstreren. De eerste keer wat aftastend door de draai, maar daarna – en mede dankzij de oefeningen van de voormiddag – bewuster van de aandachtspunten en opvallend vlotter en zekerder. Een automatisme is het nog niet, dus er zal nog veel geoefend moeten worden.

We zochten daarna een korte links-rechtscombinatie op waar de positionering op de weg iets anders moet zijn, en een paar lange 270°-bochten die sneller konden genomen worden.

Besluit na een dagje bochtentechniek: meer vertrouwen gekregen in het bochtenwerk, ik durf de motor nu platter te leggen (maar een knietje is nog veraf). Ook zin gekregen om die verse bochtentechniek meer toe te passen, want op mijn woonwerkritten is het vooral heel erg veel rechtdoor-rechtdoor-rechtdoor. Ook benieuwd om die aangeleerde techniek toe te passen en verder bij te schaven op circuit. Het dagje Mettet is intussen al geboekt.

Minpunten: een dag is te kort. Sommige oefeningen had ik gerust nog een paar keer meer willen doen om ze nog beter onder de knie te krijgen. En ik zou het ook wel zien zitten om privéles te krijgen. Oortje in je helm en de instructeur die voortdurend feedback geeft langs de zijlijn. Dat zou helemaal top zijn en de leercurve nog een pak hoger. Maar voor wie zich geen privéinstructeur kan permitteren is de Master opleiding van Clubmot alleszins een aanrader om de eigen techniek te monsteren en te verbeteren.