Uitstapje met het werk naar Oostenrijk vorige week. De meeste collega’s gingen met auto’s, maar collega Luc en mezelf kozen voor helm en motorpak. Hoewel een blik op de planning duidelijk maakte dat er weinig vrije tijd zou zijn. Maar een blik op de kaart toonde meren, rivieren en bergen.

Afspraak in Maasmechelen, Luc met zijn Triumph Tiger Sport, ikzelf met een BMW R 1200 RT (waarover in deze blogpost meer). Op naar Sankt Wolfgang im Salzkammergut, Oostenrijk. In twee etappes: de eerste dag tot in Wiesbaden (280 km), de tweede dag tot de finish (620 km). En voor de terugreis hetzelfde. Niet de ideale verdeling, maar ’t werd zo voor ons beslist.

Voor ons allebei was het de eerste keer dat we zo’n afstand deden. Onderweg zon gehad, regen, stortbuien, mist. Temperaturen van net boven de 20°C tot onder de 10. Ikzelf had er achter de kuipruit van de RT weinig last van, Luc daarentegen moest al eens een fleece aan- of uittrekken, en vloeken dat z’n Triumph minder bescherming tegen de regen bood (lees: hij was doorweekt).

Duitse autostrade. Leuk om niet steeds angstvallig je snelheid in de gaten te moeten houden. Het gas ’s flink opendraaien, lekker hoor. Viel me ook op: de motardgroet is bij Duitse motards duidelijk nog niet ingeburgerd.

Zo lang in het zadel zitten viel al bij al goed mee. Gewoon kwestie van genoeg stops in te bouwen, eventjes 10 minuten de benen strekken, armen en schouders losgooien. Wij hielden doorgaans elk anderhalf uur halt. Pas tegen het einde van de dag begon ik het echt te voelen, vooral de benen waren het zitten beu. Ik vermoed wel dat ik deze rit niet zo makkelijk met m’n eigen BMW F 650 GS had kunnen doen. De 1200 RT was echt wel heel comfortabel.

Voor op onze bestemming hadden we twee uitstapjes uitgestippeld, een lange route en een korte. Beide zou sowieso niet lukken. Eén voormiddag liet het programma een toertje toe, dus kozen we voor de lange route. Luc had die op z’n Zumo ingeladen. Helaas bleek de gps er geen zin in te hebben en stuurde hij ons telkens na enkele kilometers terug naar het startpunt.

Dan maar op goed geluk wat beginnen rondrijden, op zoek naar kronkelwegen. Dat bleek aardig te lukken, al botsten we geregeld op doodlopende wegen of ging een asfaltweg plots over in een aardeweg. Zou geen probleem zijn met mijn GS, maar met een testmotor spring ik toch wat voorzichtiger om.

Op een mooie weg die langs een rivier meekrulde, stootten we op een tolhuisje. Daar hebben we ons omgedraaid omdat we niet wisten waar de weg ons naartoe zou leiden, en omdat het programma ons terug naar ons hotel dwong. Achteraf bleek dat we op de Postalm zaten, die ook op onze lange route lag. De tol bedraagt daar trouwens 5 euro voor motorrijders. Als je ’s in de buurt bent …

Het uitstapje ter plaatse was dus enigszins in het water gevallen, alhoewel we toch een paar mooie stukken hebben gedaan. Smaakte alleszins naar meer.

Kort samengevat: nog van dat. De heen- en terugweg proberen minder autostrade te doen als de timing het toelaat, en zien dat de gps meewerkt.