De Alpenridders hadden plannen gemaakt. Ook op ons lijstje: de Ardennen Challenge van Motortours & Tracks. Drie dagen rijden: de eerste dag vanuit Nederland richting Ardennen, dag 2 een toertje Ardennen en dag 3 terug. Naast een asfaltroute voorzag de organisatie voor elke dag ook een allroadroute.

Wij dus met een delegatie aan de startlijn voor een weekendje allroad: Bart met z’n BMW 800 GS, Jan met z’n Triumph Tiger 800 XCa, Piet met z’n Yahama XT660Z Ténéré en Chris zonder z’n KTM 1190 Adventure R. Meneer daagde op met een Husqvarna 701 Enduro. Ikzelf reed met m’n BMW 800 GS, de eerste echte offroadtest sinds de aanschaf. Max haakte lastminute af wegens werkgedoe. We waren dus met vijf allroadridders.

Dag 1: Nederweert – Dochamps (31 maart)

Veel briefing vooraf was er niet: we kregen de gps-bestanden een weekje eerder in de mailbox en dat was het dan. Jan, Piet en ik stonden om 9 uur in Nederweert voor de start. Chris en Bart haalden dat niet en reden op eigen houtje naar de Ardennen.

Aan de start kon elke groep op eigen houtje aan de rit beginnen, een vast starttijdstip was er niet. Voordeel daarvan: je kwam doorheen de dag weinig andere Ardennen Challengers tegen. De eerste dag kruisten we bijvoorbeeld maar twee groepjes, de tweede dag zullen het er niet veel meer geweest zijn. Aangenaam rijden zo.

Op de deelnemerslijst stond een kleine 100 man, maar die verschenen lang niet allemaal aan de start. Ik schat een motor of 50. De rest pikte dus waarschijnlijk onderweg ergens in, of reed via een eigen route naar Dochamps.

Na een stuk Limburgse vlaai en een koffie vlogen we erin. De eerste stroken onverhard doken al snel op. Droog en redelijk zanderig. Goed te doen. Wat we wel al vlug merkten: de allroadroute was duidelijk niet meer heel recent gecontroleerd. Zo lag onder meer een afgesloten brug op onze route. Dan maar even omrijden. En er zaten nog meer imperfecties in de route: de gps gaf bijvoorbeeld aan dat we een fietspad moesten nemen, terwijl vlak naast dat pad een mooie (en legale) aardeweg lag. Of de route stuurde ons de oprijlaan van een villa op, terwijl het vrij duidelijk was dat dat niet de bedoeling kon zijn. Op zo’n momenten was het: ofwel blindelings de gps volgen (en jezelf mogelijk in de problemen werken) of even je kopje gebruiken.

Via een veerpont belandden we in Belgisch Limburg waar we vooral veel asfalt te verwerken kregen. Eens de taalgrens over nam het aandeel offroad gelukkig gestaag toe, en de moeilijkheidsgraad ook. Aanvankelijk nog meestal droge paden, maar geleidelijk aan kwamen er modder, keien en andere spielerei. We hebben ons in het zweet gewerkt.

De volledige allroadroute (200 km) zou ons te laat aan de aankomst brengen. Het laatste stuk schakelden we daarom over op de snellere onroadroute. Rond 17u30 kwamen we aan op camping Petite Suisse in Dochamps. Snel tentje opzetten (het Quechua-kampeermateriaal heeft dat weer prima gedaan – de tweede nacht stonden er bevroren druppels op de tent, maar niks kou gehad), douchke pakken en dan het restaurant in. Hier was wel duidelijk 150 man van de partij. Gezellige drukte en fijn weerzien met de aanwezige Alpenridders. Het begon intussen ook te regenen. Dat beloofde voor dag 2.

Dag 2: Allroadtoertje Ardennen (1 april)

Hetzelfde ritueel op dag 2: iedereen deed zo’n beetje wat hij wou. Vroeg vertrekken of liever laat ontbijten en pas in de late voormiddag op pad gaan? Kon je zelf kiezen. Wij startten de motoren rond 10 uur, in de regen, en ook nu weer zonder briefing van de organisatie. De vijf Alpenridders adopteerden een aanhaker: Jan (alias den Trats), die gisterenavond bij ons aan tafel aanschoof.

De route van gisteren bleek een opwarmertje te zijn: de eerste strook onverhard van dag 2 was al direct glijden en schuiven. Gevolg: de eerste valpartijen. 

Gelukkig was het niet de hele dag van dat, en zat er veel variatie in de offroadstukken. Aardewegen, modderpaadjes, keien, kiezel, doorwadingen, smalle single tracks en een steile (en voor mezelf grensverleggende) afdaling die er op video helemaal niet zo spectaculair uitziet:

En dan was er “De Billenknijper”, een beklimming die vooraf voor de nodige commotie zorgde. Bleek veel heisa om niks te zijn. Het algemene gevoel: “Was ‘m dat? De billenknijper? Dat viel goed mee.”

Zelfde gevoel bij “De Steen”, een steile, erg rotsige beklimming. Met een “gewoon-doen”-mentaliteit en de nodige focus op techniek stonden we in een wip bovenop de fameuze steen. Dat die er nu nagenoeg droog bij lag, in tegenstelling tot in het filmpje hieronder, hielp natuurlijk.

Tijdens de middagstop was mijn puntje van kritiek dat de asfaltverbindingen korter mochten zijn, maar hoe verder de dag vorderde hoe korter de offroadstukken op mekaar aansloten en hoe pittiger ze werden. Best slim gezien van de organisatie om op die manier beginners niet direct af te schrikken met te snel opeenvolgende kak-in-de-broek-passages.

De totale allroadroute van dag 2 bedroeg 182 km, maar dat was voor ons een eind te ver. Rond 17 uur haakten Chris en ik af en reden terug naar de camping, 20 minuten verderop. Zo’n 110 km afgelegd die dag. Jan had er al iets eerder de brui aan gegeven. Piet, den Trats en Bart gingen nog even door.

Dag 3: Huiswaarts (2 april)

Voor de terugreis had de organisatie zowel een on- als een allroadroute uitgetekend tot in Nederweert. Gezien dat voor de meerderheid van ons groepje nogal uit de richting was én omdat er alleen maar nattigheid was bijgekomen (en dus meer modderige paden), werden andere plannen gesmeed. Jan, den Trats, Chris en ikzelf besloten de onroadroute een stuk te volgen om dan af te snijden naar huis. Bart en Piet gingen voor nog wat offroadplezier.

Onze onroadroute was genieten, mede omdat ook het zonnetje van de partij was. Mooie landschappen, fijne bochtjes, smullen. Maar ook weer op een foutje in de route gebotst, tenzij het de bedoeling was dat er een stuk onverhard in de onroadrit zat. Voor de pure onroadrijders die daar zijn doorgereden: dat moet een serieuze billenknijper geweest zijn.

Besluit

Plezante driedaagse trip met veel variatie in offroadterrein. De routes zijn zo opgesteld dat je altijd een bepaald stuk offroad kan overslaan: gewoon keren (al is dat op een offroadpad niet altijd evident), over asfalt verderrijden via de onroadroute, en even verderop weer op de allroadroute inpikken. Qua moeilijkheidsgraad is dit zeker niet de makkelijkste rit, maar er is dus steeds een uitweg.

De organisatie mist wel nog de puntjes op de i, vooral op vlak van communicatie. Die was er nagenoeg niet. Een kleine briefing vooraf had zeker geen kwaad gekund, al was het maar via mail, om bijvoorbeeld uit te leggen dat groepjes kunnen vertrekken wanneer ze willen, of dat de routes mogelijk niet 100% perfect zijn en dat je dus wel ‘s op een fout kan botsen, en wat je dan best doet.

Hoe dan ook: goed geamuseerd!